Rock bottom

Mag ik ervan uitgaan dat iedereen die deze blog leest de elpee Strangers In The Night van UFO kent? Zo nee, ga u schamen en zoek uw toevlucht tot Spotify. Zo ja, goed zo. UFO is een al bijna vergeten Engelse (hard)rockband die zijn hoogtepunt had in de jaren zeventig. Ze brachten een aantal aardige elpees uit, maar zoals wel meer rockacts uit dat decennium bereikten ze hun hoogtepunt met een (dubbel-)live-elpee. Strangers in the night, dus. Andere voorbeelden? Vooral Peter Frampton natuurlijk, maar denk ook aan Kiss en niet te vergeten Cheap Trick. Heeft iemand ooit een studio-album van Cheap Trick geluisterd?

Een van de gavere nummers van die elpee van UFO heet Rock Bottom, met dat stuiterende ritme en de gave tempowisselingen. Rock bottom is een mooie Engelse uitdrukking. Het Nederlandse equivalent is zoiets als het absolute dieptepunt, maar dat klinkt toch minder treurig. Bij iemand die ‘rock bottom’ ‘gehit’ heeft denk ik toch automatisch aan een man of vrouw die door zijn of haar partner eruit is gezet, in een natgeregende doos onder een brug slaapt terwijl aan de ene arm een lege heroïnespuit bungelt en de hand van de andere arm een bijna lege fles Jim Beam (onzuipbare bourbon die naar eau de cologne ruikt) vasthoudt. Zoiets. Joe get ze piktsjur.

Rock bottom dus. Dat heeft mijn conditie half december bereikt. Wanneer ik het heb over ‘mijn conditie’ bedoel ik altijd mijn ‘CTL’, Chronic Training Load. Een begrip van Trainingpeaks, maar alle andere trainingslogboeken – zoals Strava – hanteren een vergelijkbaar concept. Heel simpel gezegd is het de hoeveelheid trainingsarbeid in termen van zowel tijd als intensiteit van de laatste zes weken. Precies een uur fietsen aan precies je FTP in termen van je Normalized Power levert een TSS (Training Stress Score) van exact 100. Precies twee uur op precies de helft van je FTP levert ook 100. Stel dat je dat precies zes weken lang elke dag doet, dan is je CTL ook precies 100 want je CTL is je gewogen (de laatste datapunten wegen het zwaarst) zesweken-voortschrijdend-gemiddelde van je TSS. Je hoeft deze berekeningen niet zelf te kunnen maken of zelfs niet te begrijpen, want eigenlijk is je CTL ook heel intuïtief. Het is gewoon een getal dat uitdrukt hoeveel en hoe hard je de laatste zes weken getraind hebt, en dat je over tijd kunt vergelijken en dat dan een heel goed inzicht geeft in hoe goed je getraind bent.

Twee weken lang bereikte mijn CTL dit jaar een score van rond de 90 met zelfs een piek op 95. Het was na het rijden van mijn Gran Fondo en tijdens de daaropvolgende vakantie in Slenaken met veel kilometers en natuurlijk veel hoogtemeters. Vorige week bereikte ik een dieptepunt van 34. Even kort door de bocht ben ik tussen eind mei en half december dus tweederde van mijn conditie kwijtgeraakt. Het was al erg na de energie- en motivatiedip die ik in september had, het werd nog erger na mijn ernstige valpartij met stadsfiets met drie kapotte ribben als gevolg.

Er was nog een gevolg. Voor het eerst in mijn leven kreeg ik angst met fietsen. En hardlopen ging absoluut niet met zeer pijnlijke ribben en niet te vergeten een pijnlijke want gekneusde grote teen. En binnen fietsen, daar ga ik nog eens een blog over schrijven. En het weer hielp allesbehalve mee.

Bovendien luisterde ik een wederom interessante podcast van Jim van den Berg en co (Beter worden) over het verschijnsel decompressie. Ik besloot na alles wat er dit jaar is gebeurd mij daaraan over te geven: eens echt rust nemen. Het jaar qua werk afronden, de ribben laten helen en dan de draad weer oppakken. Met een hardloopdoel voor ogen wilde ik de training weer beginnen zodra mijn laatste lange kerstvakantie was begonnen. Vanwege een ander werkrooster kan ik vanaf volgend jaar nooit meer drie weken kerstvakantie nemen, tenminste niet als ik ook zomervakantie wil.

En dat heb ik gedaan. Ik ben weer fanatiek aan het lopen, de ribben en de teen houden het prima. Fanatiek in termen van aantallen trainingen, want aangezien ik netjes een (gepolariseerd) trainingsschema volg bestaat het grootste deel uit tergend langzame loopjes. Maar zelfs die doe ik met plezier. Enige ongemak is trouwens dat de sluiting van mijn hartslagband precies op een pijnlijke rib drukt. Die laat ik maar thuis voortaan, hartslag gemeten aan de pols is goed genoeg (want ik doe er toch niks mee).

Mijn CTL zal veel lager blijven. Hardlooptrainingen duren namelijk bijna altijd (veel) korter dan fietstrainingen en als ze al lang zijn is de intensiteit heel laag, terwijl je met fietsen soms twee uur maakt aan tweederde van je FTP, of net zo goed vijf uur. Fietsen doe ik erbij, goede rustige duurtraining, maar dat levert weinig TSS op. Tijd voor een paradigma shift dus, om het zoveelste lelijke Engels te gebruiken.

Het belangrijkste is: ik heb er weer lol in. Even toegeven aan een staat van decompressie was goed! En als je rock bottom hebt gezien, dan is de enige way natuurlijk up. Maar dat vind ik walgelijke muziek, geef mij maar de gitaarsolo’s van Michael Schenker. In Rock Bottom, of, nog beter, Love To Love.