TrainingPeaks en Strava waren het roerend eens: mijn conditie is de afgelopen maand ongeveer 30% afgenomen. Onthutsend. Het oude gezegde gaat weer eens op: [conditie] komt te voet en gaat te paard. Waar ik drie jaar hard aan heb gewerkt brokkelt af terwijl ik ernaar sta te kijken.

Wat is er allemaal aan de hand en wat ga ik eraan doen?

Afbeelding van Tobias Hämmer via Pixabay

Ik heb hier al vaker verteld dat ik afgelopen jaar mijzelf ontworsteld hebt aan een burn-out. Om te beginnen even alle kaarten open op tafel. Je kunt discussiëren over de vraag of ik een burn-out had. Volgens de psychologe die mij begeleidde was ik uiteindelijk ergens beland in het grijze gebied waar langdurig overspannen overgaat in een burn-out. Volgens haar spreken de medici van een burn-out als je op een lijst criteria ten minste drie vinkjes kunt zetten. Twee van de vinkjes waren volstrekt evident, een paar andere net wel, net niet. Ik heb echter gemerkt dat mensen veel eerder begrijpen wat er met je aan de hand is als je vertelt dat je lijdt aan de enigszins modeziekte burn-out. Daar heeft iedereen meteen een beeld bij. Dus dat ben ik gaan doen. En voor alle duidelijkheid: ik was er slecht aan toe. Toen ik uitviel op mijn werk stortte ik in een enorm zwart gat en sloeg de opgebouwde vermoeidheid pas echt ongenadig toe. Maar ik had nog de energie om te gaan sporten, terwijl in de extreme vorm van burn-out mensen niet eens meer van de bank af komen. Waarschijnlijk hebben twee zaken mij gered: als type-1 diabeticus ben ik getraind om goed naar mijn lichaam te luisteren, en doordat ik tien jaar geleden ook al eens (totaal andere) psychische problemen heb gehad ontwaarde ik bij mezelf gedrag dat mij aan de noodrem deed trekken, nog voordat ik helemaal was weggezonken.

Vanaf april ben ik gaan reïntegreren op werk, en na een aarzelende start ging dat snel. Behoorlijk snel. In die periode heb ik ook schitterende sportieve doelen gehaald, zoals deelnemen aan mijn allereerste echte UCI-Gran Fondo. Vooral mijn duurvermogen was enorm. De hoge wattages die ik vorig jaar lang kon volhouden heb ik dit jaar nooit gehaald, de intensieve trainingen die daarvoor nodig zijn kon ik moeilijk opbrengen.

Bijna aan de finish van mijn eerste UCI Grand Fondo: de Schleck X-Perience

Half juli was ik weer volledig aan het werk. Twee weken later begon mijn vakantie en dat was pas echt lekker. Drie weken waarin ik bijna niks heb gedaan en voor het eerst in jaren had ik weer eens het gevoel écht uitgerust te zijn.

De eerste twee werkweken na de vakantie was het nog erg rustig. Sportief maakte ik echter een tegenslag mee. Een week voordat ik mijn eerste kwart triatlon zou gaan afleggen liep ik een irritante hardloopblessure op: een stijve achillespees. Ik dacht eerst: dat trekt wel weg in acht dagen. Maar dat deed het niet. Geen kwart triatlon. Het wegvallen van mijn grote doel en de irritatie over die tegenslag deden mijn motivatie naar een nulpunt dalen.

Vervolgens werd het van de ene dag op de ander druk op het werk. Flink druk. Dat vind ik lekker, ik ga beter op een beetje druk. Maar de combinatie van overdag druk, soms lange reistijd, buitenlandse dienstreizen, pijntjes, gekwakkel, een dag voedselvergiftiging, de snel donker wordende avonden met de al aanwezige motivatiedip bleek desastreus. Juist de trainingen die makkelijk met werk te combineren zijn – hardlopen – kon ik niet doen door de achillespees, en voor de veel langere fietstrainingen die bovendien meer gedoe vooraf en achteraf zijn bleek ik geen fut te hebben, of beter, gewoon geen zin. Mijn trainingsarbeid daalde tot een bijna nulpunt. In elf dagen ging ik welgeteld één keer fietsen – anderhalf uur vogeltjes kijken – en één keer testen of de achillespees het hield. Dan daalt je conditie dus met 30%.

Tijdens dat ene fietstochtje had ik wel een helder moment. Het kwartje viel dat sporten zo langzamerhand moeten was geworden in plaats van willen. Bijna manisch had ik drie jaar lang een trainingsschema aangehouden. Dat begon te veel te worden. Ik heb vaak genoeg met mijn trainer besproken dat ik als lichaam of geest aangaven niet te willen trainen ik dat vooral niet moest doen, of dat ik een training als het niet uitkomt best een dag kan schuiven. Maar die rode blokjes die dan ontstaan in TrainingPeaks voelen als falen en geven druk.

Daar was de oplossing. Het heeft voor mij fantastisch gewerkt, ik heb enorme stappen in mijn fysieke ontwikkeling gezet, heb voor iemand met mijn leeftijd en trainingshistorie prachtige doelen gehaald en zelfs een achtste triatlon afgelegd met een uitslag ongeveer halverwege het veld terwijl ik vooraf als doel had niet te zinken tijdens het zwemmen. Maar nu even niet meer. Geen druk. Sporten moet weer leuk worden en vooral het perfecte middel dat het kan zijn om af te stressen van een drukke baan.

Met heel veel dank voor alles wat hij voor mij heeft betekent en voor de gezellige uurtjes met een kop koffie die we (telefonisch) hebben doorgebracht om het schema en de prestaties te bespreken heb ik de samenwerking met mijn trainer in de koelkast gezet. Voorlopig geen trainingsschema meer voor mij, geen doelen op de horizon, maar alles doen om een gezond evenwicht te vinden tussen werk, sporten en overige privé-activiteiten.

Vrijdag heb ik deze stap genomen. Zaterdag heb ik twee uur gefietst. Het kostte mij moeite om echt ontspanning te vinden. Vanochtend weer anderhalf uur. Ik kon vandaag echt genieten van de frisse lucht, de natuur, het rustige fietsen.

Zo hoort het.

Afbeelding van 👀 Mabel Amber, who will one day via Pixabay