Ja, dat is wat zeg. Dit klinkt niet als erg vastberaden. Maar in de loop van vorige week moest ik om drie redenen, of misschien wel vier, toch besluiten dat mijn plan niet verstandig was en dat ik beter voor een andere aanpak kon kiezen.
Reden 1 en 2 zijn dat Berlijn geen goed idee is om de redenen die ik vorige keer zelf al noemde. Het is mogelijk te warm, voor mij echt een issue. Maar belangrijker: om valide redenen wil en kan mijn vriendin echt niet mee. En zonder support, dat vind ik geen prettig idee. Vanwege mijn diabetes type-1, ik wil iemand in de buurt hebben die ervan weet en die ook min of meer weet wat te doen als er iets misgaat. En ik wil sowieso graag dat zij, met wie ik al zo lang samen ben, erbij is.
Reden 3 was een onverwachte. Afgelopen zaterdag ging het helemaal mis. Een spook uit het verleden meldde zich weer, ik had gehoopt dat ik ervan af was. Ik heb al drie keer eerder diverticulitis gehad, een gevaarlijke ontsteking die ontstaat in uitsteeksels – divertikels – van de dikke darm. Die ontsteking is vervelend, maar ook gevaarlijk want het kan leiden tot darmperforatie en dan ben je echt ver van huis. Zaterdag werd ik wakker met buikpijn en al snel begon ik een heel sterk bang vermoeden te krijgen dat het spook er weer was. De buikpijn die bij diverticulitis hoort is namelijk makkelijk te herkennen: links ongeveer ter hoogte van de broekband, iets erboven, zit een ongelofelijk pijnlijke plek. Bij aanraking ga je vanaf de bank recht door het plafond. Nou, die pijn was er dus. Het werd erger en erger en bij de huisartsenpost bleek dat mijn ontstekingswaardes ook flink verhoogd waren. Maar omdat de eerdere keren zonder complicaties (perforatie) waren verlopen en omdat de waardes nog niet alarmerend waren wilde het ziekenhuis mij (nog) niet hebben. ‘s Avonds had ik echt absurde pijn, ik kon letterlijk niet meer lopen. Met pijnstillers (paracetamol + ibuprofen adviseerde de huisarts) viel ik in slaap en wonder boven wonder was de pijn ‘s ochtends al een stuk minder, om in de loop van zondag grotendeels te verdwijnen. Goed nieuws, het is bij een lichte – maar zeer pijnlijke – aanval gebleven. Maar het heeft wel consequenties, want niet alleen kon ik natuurlijk niet lopen, dat zal de komende dagen ook wel niet lukken. Zo’n forse ontsteking is een aanslag op je lichaam, en afgezien daarvan is de buik nu simpelweg nog te gevoelig om te kunnen lopen. Als je vergevorderd bent in je trainingsschema is dat vervelend, maar niet onoverkomelijk. Een paar trainingen overslaan leidt niet tot vertraging of uitstel, hoogstens tot een net iets mindere vorm op de grote dag. Maar in dit stadium is dit verschrikkelijk, ik word teruggeworpen en het duurt echt langer eer ik op het goede pad kom.
En dat raakt aan reden 4. Ik realiseerde mij afgelopen week dat ik van wel heel ver moet komen. Ik zit nu aan blokjes van vier minuten en dat kost moeite. Het moet letterlijk (minstens) ZESTIG KEER ZO LANG en dan ook anderhalve minuut per kilometer sneller. Het plan is om eerst op te trainen naar vijf kilometer, dan naar tien (circa 13 weken), dan naar een halve marathon (idem) en dan naar de marathon. Maar poeh, it’s a long way to the top if you wanna rock ‘n’ roll zoals AC/DC al zong. De planning om voor Berlijn te gaan is vanwege reden 3 en 4 echt te ambitieus.
Op zoek naar een andere marathon dus, want het plan blijft!
En ondertussen zijn mijn cijfers ook nog slechter geworden (doordat een aantal oude trainingen van circa negentig dagen geleden zijn weggevallen uit mijn Stryd-PDC)…
Garmin VO2-max: 39 (+/- 0)
Stryd-predictie 5km: 39:29 (-/- 1:13)
Stryd-predictie marathon: 6:36:10 (-/- 0:26:45)
Stryd-critical power: 223W (-/- 4W)