Kom op Ivo!
Je bent er bijna Ivo!
Ivo je gaat lekker!
Of gewoon: “Ivo!” Een kleine greep uit de aanmoedigingen die ik kreeg. Misschien heb ik het geluk dat ik een korte, makkelijk leesbare naam heb. Ik had de indruk dat ik meer aanmoedigingen kreeg dan de lopers om me heen. Nadat ik bij de tweede drinkpost de aangereikte beker water over mijn hoofd had gegooid gingen mensen zich denk ik ook een beetje zorgen maken over die oudere meneer met dat druipende hoofd. Maar er was niks aan de hand, ik liep zelfs een persoonlijk record. Maar het telt niet…
Op Hemelvaartsdag liep ik voor het eerst van mijn leven de Golden Ten. Een evenement dat ik in mijn niet-sportieve jaren vooral kende omdat ik dan vaak met mooi weer op een terrasje zat en er opeens allemaal bezwete mensen in hardloopoutfit neerstreken. Nu ik de focus op hardlopen heb gelegd moest ik natuurlijk meedoen. Ik wilde een PR lopen. Dat stond op 51 minuten en 45 seconden, gelopen op 18 december 2021 met een gewicht van 91,1 kilo. Destijds werkte ik nog met mijn trainer. Zoals ik al eerder schreef maakte ik deze keer mijn eigen trainingsschema, met de lessen die ik van de voorbereiding op mijn halve marathon had geleerd als startpunt. In de laatste weken dacht ik dat een pr niet haalbaar zou zijn, omdat ik nu 3 kilo zwaarder ben. Ik heb zelfs al een wedstrijd (vanuit werk, een business run) gepland over twee weken om met wat gewichtsverlies een nieuwe poging te doen. De laatste week dacht ik “mwaah… misschien gaat het toch lukken want de benen zijn goed.” En de voorspelde omstandigheden waren gunstig: niet te warm, geen regen of wind, gewoon prima.
De start. Nee, de drukke start. Ik kwam er meteen lekker in. Wat een massa publiek! Opgejaagd door het enorme lawaai van al die aanmoedigingen (daar nog niet met mijn naam) en toejuichingen liep ik volgens mijn horloge zelfs iets te snel. Ik had de Stryd-app op mijn Garmin aangezet die mij moest laten lopen tussen 320 en 333 Watt. Toen het lawaai iets minder werd wilde ik mijn muziek opzetten, een op maat gemaakte wedstrijdplaylist. Voor de start had ik die opgestart (eh…) maar meteen weer op pauze gezet. Ik druk op het knopje van mijn Aftershokz. Er gebeurt niks. Nog een keer. Niks. Oké, dan maar even prutsen. Knopje linksonder van Garmin ingedrukt houden en een paar keer enter drukken en daar kwam ‘Marathon’ van mijn jeugdidolen Rush weer tevoorschijn. Joehoe, rennen maar!
Het valt mij op dat ik geen waarschuwingen krijg dat ik te hard of te langzaam loop. Ik denk: prima, ik blijf perfect in de doelzone. En zo voelt het ook. Maar na een kilometer of drie denk ik, dit is toch wel gek. Ik kijk op mijn Garmin.
Ik zie de kloktijd en verder niks, het gewone beginscherm.
Nee toch???????
Bij het herstarten van de muziek moet de Stryd-app op de een of andere manier zichzelf hebben uitgeschakeld. Ik probeer de app opnieuw op te starten maar ook dat werkt niet, hij krijgt geen connectie met gps en de Stryd-sensor. Dan maar de eigen hardloopapp van Garmin. Ik ben zeker een halve minuut aan het prutsen met mijn horloge, ondertussen proberend het tempo erin te houden. Dat lukt redelijk maar ik weet nu al: welke tijd ik ook loop, het staat niet op Strava, niet in Trainingpeaks, Garmin, whatever. Als ik al een pr loop is het niet geregistreerd.
Vanaf vlak voor de start is een zeer aangenaam zonnetje opgekomen. Aangenaam voor de toeschouwers. Voor de lopers is het vooral warm. Heel warm. Ik ben superblij dat ik een andere les van de halve marathon ter harte heb genomen: ik heb een bidon met elektrolyten bij me. Elke twee kilometer neem ik een flinke slok, zodat ik de eerste drankenpost kan negeren. Geen gepruts met bekertjes meer. Na vijf kilometer begint mijn telefoon te loeien: glucose-alarm. Ik kan al lopend met de felle zon niet zien of het een te hoge of te lage bloedglucose is. Bovendien, als ik niet uitlees blijft dat alarm om de paar minuten loeien. Dus weer gepruts, nu om de telefoon te voorschijn te halen en vooral weer terug te stoppen. De glucose is gigahoog, maar dat is niet zo erg.
Terug richting stad. Een bruggetje over met een hele scherpe bocht, wat mij betreft het enige minpuntje van het hele evenement. Daar kun je echt door je enkel gaan. Ik zie achteraf dat vanaf dat punt het tempo even wegzakt. Bij de tweede drankenpost pak ik dus wel een bekertje, om over mijn warme hoofd heen te gooien. Ik krijg steeds meer aanmoedigingen. In de stad, op bekend terrein, ga ik mijn tempo opvoeren. Ik kan natuurlijk niet zien hoe lang ik al aan het lopen ben maar aan de hand van mijn playlist heb ik de indruk dat een PR haalbaar is. Ik heb nog aardig wat liedjes over.
Richting de Markt. Het is druk, een enorm lawaai, en allerlei kom op Ivo’s stuwen mij voort. Op de Markt zijn er heel veel kinderen die hun hand uitsteken. Ik ga aan de linkerkant lopen en geef de een na de ander een, hoe noem je dat? Low five? Ik heb een enorme glimlach op mijn gezicht.
Vol aanzetten de laatste meters. Finish. Warm. Heel warm. Drinken. Water. Brandende zon. Ik kijk op mijn horloge en zie dat ik over ruim 7 kilometer 5 minuut 8 seconden gemiddeld heb gelopen. Snel rekenen. Dat is 51 minuut 20 maar wel met een eindsprint. Heb ik nou wel of geen pr?
De uitslag staat ongelofelijk snel online. In Amstelveen, met de start ‘s ochtends om 11.00, moest ik tot een uur of tien ‘s avonds wachten. Hier letterlijk een paar minuten na de stop van de tijdsregistratie.
Ik heb een pr. Met drie seconden!
Volgend jaar ben ik er zeker weer bij want dit was echt een topevenement.
De officiële tijd. 1099e van de 2507 vind ik trouwens niet slecht.
En dit staat op Strava etc…