Eigenlijk is het een wonder. Eind vorig jaar kreeg ik de kolder in mijn kop en besloot ik te gaan trainen voor mijn eerste halve marathon. Veertien weken de tijd had ik. Via Stryd maakte ik een trainingsschema aan en hop, trainen ging ik. Vier trainingen per week, soms aangevuld met een vijfde. Als een metronoom werkte ik mijn schema af, behalve toen ik even te veel dingen aan mijn hoofd had qua werk en leven buiten sport. In die hele periode heb ik geen enkel pijntje gehad, laat staan een blessure. Dat ik mijn doel van twee uur niet haalde had vooral te maken met een veel te lange en rustige taper en de foute beslissing om zonder bidon van start te gaan met als gevolg vocht- en energietekort. Sinds die halve marathon gaat met hardlopen echter alles mis.
Hardlopen is een blessuregevoelige sport. Wielrennen is dat helemaal niet, totdat je valt. Afgezien daarvan gaat er bijna nooit iets mis, zeker niet als je fatsoenlijk op je fiets zit. Hardlopen is zoals gezegd een ramp. Ik heb me nu vier keer ingeschreven voor een duatlon of triatlon en voor de derde keer moet ik afzien van starten en elke keer omdat ik door een blessure niet kan lopen. Bah.
Net als vorig jaar toen ik mijn eerste kwart triatlon zou gaan doen is het mijn rechterachillespees die in de weg zit. Het is precies dezelfde blessure. Het hele gebied rond de pees voelt aan alsof het van beton is gemaakt. Ik heb gisteren een testloopje gedaan maar na 100 meter was het oordeel al oorverdovend duidelijk. Als ik komende zondag de 5 km van een achtste triatlon ga lopen maak ik de hele boel kapot. Dat is het niet waard.
Het is mijn eigen schuld. Ik wilde zo graag de 10 km lopen tijdens de Business run B., met collega’s van kantoor. Na een kilometer of zes begon ik die pees te voelen maar dacht ik: ach, ik ben al over de helft, laat ik maar uitlopen. Dat is dus heel dom. Daar leer je weer van. Sindsdien heb ik geen enkele keer meer kunnen lopen en de pijn neemt nauwelijks af. Geen enkele wedstrijd is dit waard.
Geen triatlon dus. Dat gaat op zijn best ergens in augustus pas weer lukken. Mijn hardloopconditie is bovendien natuurlijk verkruimeld tot het nulpunt, terwijl ik die halve marathon onder andere liep om mijn hardlooponderdeel van een triatlon te verbeteren. Wederom bah.
Stiekem geniet ik wel volop van de heerlijke fietstrainingen die ik alweer een tijd doe. Misschien goed om eens te vermelden: voor wielrennen gebruik ik de Join-app. Ik ben daar best wel enthousiast over. Natuurlijk is een trainer veel beter, omdat een trainer anders dan een algoritme ook zicht heeft op de persoon en op de belasting buiten de trainingen die minstens zo belangrijk is. Maar de trainingen die Join voorschrijft zijn afwisselend en leuk. En daar amuseer ik me mee.
Ik heb een nieuw doel ingesteld. Ik had al het plan opgevat om tijdens mijn vakantie in drie dagen de Liberation Divide – 360 km gravelen door Noord-Brabant – te gaan fietsen en daar train ik nu voor. Lekker.
Maar toch: irritant is dit. Trainen voor doelen en dan komt er zoiets stoms tussen waar je niks aan kunt doen. Toch, zoals zo vaak in het leven, knop om en vooruit kijken.
Die triatlon moet dan volgend jaar maar. Als ik age grouper 50+ ben.