Geschreven op uitnodiging van de Twentsche Courant / Tubantia naar aanleiding van de nominatie voor de A.L. Snijdersprijs 2014, waarvan de uitreiking plaatsvond in Enschede.
Het Willem Wilminkplein in Enschede is volkomen verlaten. De Twentse clochards die het plein normaal bevolken hebben deze koude zondagochtend een warmer oord opgezocht. Een prachtige laagstaande herfstzon zet een deel van het plein in de zon terwijl het grootste deel wordt bedekt door lange slagschaduwen.
Een jongedame komt zomaar ergens vandaan en steekt het plein over. Het getik van de hakjes van haar laarsjes maakt een geluid als een metronoom. Ze heeft een beetje een ouderwets kapsel, zoals Anna Karina in oude films van Jean-Luc Godard. Misschien is ze nog wel mooier. Anna had niet zulke prachtige bruine ogen. Plotseling houdt ze stil. De echo van haar voetstappen lijkt nog even te weerklinken tussen de gebouwen. Ze schuift de mouw van haar jas een stukje omhoog en kijkt op haar horloge. Door de kou schiet het bijna onzichtbare donshaar op haar slanke arm meteen in de kippenvelstand. De jongedame steekt haar handen weer in haar zakken en duikt zo diep mogelijk weg in haar warme jas. Ze loopt verder.
Wanneer ze voorbij het theater is kijkt ze even om. De zon schijnt gouder dan goud door haar heen en weer zwaaiende haar. Haar gezicht licht op, ze glimlacht.
Op dat moment is het Willem Wilminkplein in Enschede het mooiste plekje dat er is.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.