Met een mantasnor en een putdiepe bariton

Onlangs trok de recensie van een nieuwe cd in NRC nogal mijn aandacht. Jan Vollaard recenseerde “Come cry with me” van de Canadese countryzanger Daniel Romano, en besloot die recensie met “Wie dit decennium één tijdloze countryplaat wil kopen, hoeft niet verder te kijken.” Dat is nogal een stelling, voor mij genoeg reden om het album te kopen en eens te zien of ik het met Jan eens was.

Nou heb ik een beetje een haat-liefde-verhouding met country. Ik associeer het genre vooral met over-the-top sentiment, blikkerige, slechte producties, rhinestonesuits en zelfs voor Amerikaanse begrippen nogal rechtse opvattingen. Of dat laatste helemaal terecht is weet ik overigens niet zeker. Tegelijkertijd bevat mijn cd-collectie een aantal juweeltjes van de bovenste plank die je in het bakje country zou kunnen plaatsen. De beste platen van Lucinda Williams, Ryan Adams, Johnny Cash en Will Oldham (meestal beter bekend als Bonnie Prince Billy) behoren echt tot het beste wat ik in huis heb. Maar ja, alle genoemde artiesten zou je ook in de vakjes singer-songwriter of onder het heden ten dage zo gangbare label Americana kunnen onderbrengen, hardcore country is het allemaal niet. Dan heb ik het overigens over de ‘American recordings’ van Johnny Cash, zijn oudere werk is natuurlijk zo-country-als-maar-kan, en dat geldt ook voor de overigens steengoede albums van Ryan Adams met Whiskeytown.

Enige scepsis dus bij de eerste luisterbeurt. De hoes waar Vollaard in NRC ook al een sneer over uitdeelt – de lachwekkende snor, het niet veel minder lachwekkende jasje en dat, ja hoe noem je dat, dat ding om zijn nek – roepen de vraag op of we hier met een pastiche of met een serieuze plaat te maken hebben. Nou, gelooft u mij, het is een serieuze plaat. Vollaard overdreef echt niet. Luisterbeurt na luisterbeurt is inmiddels gepasseerd, en ik vind het alleen maar beter worden. De eerste nummers zijn allemaal typisch country. In Middle Child krijg je echt medelijden met de zanger, anders dan bij het veel valsere sentiment van Dolly Parton. Bij I’m not crying over you geloof ik helemaal niets van wat de zanger de luisteraar of beter de dame die hem heeft verlaten probeert wijs te maken.

Maar dan komt het prijsnummer, He lets her memory go (wild). Wat een schitterende plaat! Die lick waarmee het nummer begint, die krijg je dus echt niet meer uit je hoofd. En dan komt dat een tegendraadse gitaartje nog een heerlijke extra laag toevoegen. De zanger neemt het woord, en na een paar strofes laat hij voor het eerst op de cd horen hoe ongelofelijk laag hij kan gaan met zijn stem, de ramen beginnen er hier zowat van te trillen. Dit staat hoog genoteerd in mijn playlist met favoriete nummers.

Dit niveau haalt hij nergens anders, maar dat geeft niet. Chicken Bill met zijn vrolijke tadadoem ritme doet onvermijdelijk aan Johnny Cash in Ring of fire (of tientallen andere liedjes) denken. When I was abroad is een aanstekelijk walsje, en in Where no one else will find it contrasteert zijn stem zoals wel op meer nummers prachtig met het vrouwelijke achtergrondkoortje. Het mooie duet Just between you and me heb ik nog niet genoemd. Ach, wat maakt het uit, het is allemaal mooi!

Eén sterk punt van het album heb ik nog niet genoemd. Het past namelijk in de beweging die ik zeer enthousiast begroet om albums tegenwoordig weer gewoon lekker kort te laten zijn. In de loop van de jaren negentig leek het een rage te zijn om cd’s steeds langer te laten zijn. Die vijfenzeventig, later tachtig minuten moesten gevuld worden. En was er nog plek over, dan hadden we nog wel wat remixen of ander overbodig vulmateriaal op de plank liggen. Weg ermee! Vijfendertig, zeg veertig minuten is een uitstekende lengte voor een album, kies voor kwaliteit en hou de spanningsboog vast. Op Siamese dreams van de Pumpkins na ken ik vrijwel geen lang album dat er echt in slaagt van begin tot einde een vrijwel constant hoog niveau te halen.

Vollaard had gelijk, kopen die plaat! Ook als je niet echt of echt niet van country houdt is de aankoop te overwegen. Luister maar.

Daniel Romano – He Lets Her Memory Go