Achilles was de belangrijkste Griekse held in de strijd tegen het gehate Troje. Op zich vonden de Grieken de Trojanen best toffe gasten, maar toen de Trojaanse koningszoon Paris de schone Helena, vrouw van de Spartaanse koning Menelaos, verschalkte en meenam naar zijn stad werd het serieus hommeles. In de verwoestende oorlog die volgde schreef Achilles heel wat Trojaanse doden op zijn conto bij. De halfgod had echter een zwakke plek. Na zijn geboorte had zijn moeder hem ondergedompeld in de fontein van de Styx, nee niet de rockbank maar de rivier in de Hades, de Griekse onderwereld. Daardoor werd hij onsterfelijk. Puntje was echter dat ze hem wel ergens moest vasthouden en dat deed ze bij zijn hiel. Daar deed het magische Styxwater zijn werk niet, en verdomd, zul je altijd zien in mythologieën, natuurlijk werd de arme stakker door een giftige pijl geraakt precies op die plek. Exit Achilles. De Grieken wonnen de oorlog trouwens toch maar daar kwam zoals iedereen weet een paard aan te pas.
Vandaag is het exit Ivo. Een onvervalste #DNS. Ik zou vandaag deelnemen aan mijn eerste kwart triatlon, in Veenendaal, maar helaas. De reden is niet dat ik bang ben dat ik naar de bodem zink tijdens het zwemmen of dat het water vol blauwalg zit (zoals bij de crosstriatlon in Renkum die is afgelast), maar, moeilijk raden natuurlijk na de intro, een achillespees die niet mee wil werken. Het is niet zo dat de achillespees mijn zwakke plek ik, dat wil zeggen, ik heb er eerder nooit last van gehad. Nee, ik sukkel al een tijdje met hardlooppijntjes. Enerzijds ga ik met sprongen vooruit nu ik het hardlopen weer heb opgepakt na alle fietsdoelen van eerder dit jaar, maar het gaat wel gepaard met groeipijnen.
Waarschijnlijk hangt alles met elkaar samen. Zo’n lichaam bestaat niet uit losse onderdelen die je een voor een kunt vervangen of een poetsbeurt kunt geven, ze zitten allemaal aan elkaar vast en werken op elkaar in. Eerder dit jaar heb ik een tijdlang fanatiek core stability oefeningen gedaan. Daar zat echter vermoedelijk een oefening bij waardoor een bilspier overbelast raakte. Dat leverde vooral bij fietsen pijn op. Naar de fysio en die constateerde een samenhang met een probleem dat ik al van kinds af aan heb: ik zet mijn voeten naar buiten. Daardoor staan mijn knieën scheef. En dat blijkt dan weer samen te hangen met iets dat de diabetesverpleegkundige al eens constateerde: ik heb platvoeten. Aan dat alles werk ik nu met de fysio.
Maar dat gaat nog niet zo gemakkelijk. Waarschijnlijk ontstaat een keten van compensatiepatronen, net wat anders lopen, net ergens anders overbelasten. Tijdens mijn laatste serieuze hardlooptraining vorige week kreeg ik na de eerste serie intervallen beginnende kramp in mijn rechterquadriceps. Ik ben rustig door blijven lopen en de kramp nam af of verdween zelfs, zodat ik de tweede serie intervallen ook nog braaf heb uitgevoerd. Toen ik thuiskwam had ik wel een stijve achillespees rechts. Een dag later was dat nog veel erger. Het was de dag dat ik voor het eerst in twintig jaar in Sittard naar een wedstrijd van Fortuna ging. Misschien viel het mijn maten van de Tour de Handhaving niet op, maar ik strompelde de hele avond. Inmiddels gaat het wel wat beter, maar de pees blijft stijf en pijnlijk. Tien kilometer hardlopen is dan echt geen goed idee, dan raak je alleen maar verder van huis. Dus moest ik in overleg met de trainer wel besluiten: geen triatlon. De komende maand was geen alternatief beschikbaar, dus een kwart triatlon wordt een doel voor 2023. Soms moet je even een stap terug doen.
Enigszins ongerelateerd maar wel relevant: daar komt bij dat ik bij mezelf voor het eerst sinds ik fanatiek sport een motivatiedip constateer. Vooral met fietsen speelt het. Ik vertoon keer op keer als ik moet gaan trainen uitstelgedrag, waarvoor de Engelsen het prachtige woord procrastination hanteren. Waarschijnlijk herkenbaar voor de meeste mensen: eerst stel je het aantrekken van je fietskleding al langer uit dan normaal, dan besluit je toch echt eerst nog even een kop koffie te nemen, pak je je telefoon en blijk je opeens allemaal superurgente belangrijke dingen te moeten doen (zoals pinguïnfilmpjes kijken) en voor je het weet zit je nog een uur op de bank en heb je helemaal geen zin meer. Als het goed is ga je toch en blijkt dat fietsen hartstikke lekker. Als het minder goed gaat pak je je fiets, merk je dat de reserveband 0,1 bar te weinig lucht heeft en zeg je: laat ook maar.
Snik. Met trainer besproken natuurlijk. Zo gek is het allemaal niet. Ik heb zulke grote stappen gemaakt, heb allerlei doelen gehaald, idiote tochten gemaakt, tegelijkertijd mezelf moeten ontworstelen aan een burn-out, moet nu weer wennen aan een vol leven met full-time baan, sporten, (andere) ontspanning en een relatie die natuurlijk (en gelukkig) ook tijd vergt. Ik moet weer gewoon lol in fietsen gaan krijgen. Graveltochtjes maken of zo. En dat ga ik doen dit weekend, in plaats van een triatlon!