Soms heb je van die momenten of dagen waarop alles samenkomt. Magie. Gisteren, zondag 3 juli 2022, had ik zo’n dag en het zou de mooiste dag worden die ik tot nu toe op de fiets heb meegemaakt. Een heerlijk stuk fietsen, mijn diepgewortelde liefde voor Fortuna Sittard maar vooral een gevoel van saamhorigheid in een gezamenlijk avontuur met mensen die ik tot gisteren nog nooit had ontmoet: dat waren de ingrediënten die het samen tot een schitterende dag maakten.
In 2021 twitterde Fortunasupporter Nort Hesse: als Fortuna zich handhaaft in de eredivisie dan fiets ik van mijn woonplaats Utrecht naar het stadion in Sittard. Nou, dat gebeurde en zonder enig probleem, Fortuna was zelfs lang in de running voor de play-offs voor Europees voetbal. Dat werd dus fietsen. Met zijn vrienden Joris van Duin en Yelle Tieleman maakte hij van de fietstocht een zeer sympathiek goed doel: geld inzamelen waarmee seizoenskaarten voor Fortuna werden gekocht voor supporters die dat niet kunnen betalen. Het werd een eclatant succes met een opbrengst van een dikke 7000 euro. Mede door het meefietsen van rechtsback Mickaël Tirpan en keeper Yanick van Osch werd het een onvergetelijk evenement. Nog mooier was dat bij de familie van Van Osch in Den Bosch een tussenstop werd gemaakt met Bossche Bollen, koffie en andere opkikkers en dat Yanicks vader en een stel fietsvrienden vanaf daar ook meefietsten.
In 2022 was handhaving een stuk minder evident voor Fortuna. Letterlijk pas in de blessuretijd van de laatste wedstrijd werd verlenging van het verblijf in de eredivisie veilig gesteld. En dus werd het opnieuw tijd voor de Tour de Handhaving, zoals het evenement een jaar eerder was gedoopt. Ik ben net als de drie helden een geëmigreerde Fortunasupporter maar wel van een heel andere generatie. Het leeftijdsverschil is vijftien jaar, en waar de drie sympathieke mannen zijn gevormd in het ‘nieuwe’ stadion stond ik in mijn middelbareschooltijd René Maessen aan te moedigen in de onvergetelijke Baandert, op een meter of 400 van waar ik woonde. Toen ik op social media las dat de Tour de Handhaving weer zou gaan plaatsvinden nam ik contact op en tot mijn enorme vreugde was ik welkom om mee te fietsen vanaf Utrecht. Dik 170 kilometer was het plan.
Ik kan nu een heel ‘en toen en toen en toen’ verslag gaan tikken van de prachtige dag die we gehad hebben. Over het fantastische weer, de vroege trein, de heerlijke worsten- en saucijzenbroodjes van de moeder van Yanick van Osch, de indrukwekkende kopbeurten van Wim van Osch, het schitterende uitzicht dat we vroeg op de dag hadden – toen nog met zijn vijven – over de uiterwaarden van de Lek, het bijzondere gevoel om een kopbeurt te doen samen met een voormalig topamateur (die min of meer anoniem deelnam en zich bij de finish op de achtergrond hield, dus dat houden we zo), en zo kan ik nog wel even doorgaan, maar het ging uiteindelijk maar om één ding: het weldadige gevoel van saamhorigheid dat we allemaal gevoeld hebben op die mooie dag. Het was bijna bromance!
Voor mij geldt dat ik niemand die erbij was eerder had ontmoet. Joris uit Tilburg, wiens vriendin vlakbij mijn vroegere huis woont, ontmoette ik bij de overstap in Leiden. De andere mannen – Nort zoals gezegd uit Utrecht, Yelle uit Amsterdam en Nicky uit Sittard die ook de hele tocht zou fietsen – gaf ik voor het eerst een hand bij Nort thuis. Maar daar waren ook social media-man Martijn, sterreporter van mijn favoriete website voor Fortuna-nieuws Michel, ‘ploegleider’ Erik, hoffotograaf Niels en vooral Jos, chauffeur van Fortuna die ons met een busje van Fortuna de hele dag zou volgen zodat we onze spullen kwijt konden en zelfs een reservefiets bij ons hadden. Allerlei generaties, sommige wel- en sommige niet-Limburgstalig, allerlei opleidingen en achtergronden door elkaar maar verbonden door twee dingen: liefde voor Fortuna en de wil en wens om er een prachtige dag van te maken. Het was totaal bubbel-doorbrekend, uiterst verfrissend in deze tijden waarin we soms wel in een soort burgeroorlog terecht lijken te zijn gekomen,
En een prachtige dag werd het! Bij de tussenstop in Den Bosch sloten nog vijf fietsers aan, waarvan er vier meefietsten tot bij het stadion. Het tempo ging niet in het minst door de serieus goede fietser Wim van Osch nog verder de hoogte in. Maar we hielden ook rekening met elkaar, toen de batterij bij sommige fietsers wat leeg begon te raken ging het tempo natuurlijk wat meer naar het standje sociaal en bovendien probeerden we de mannen die het lastig kregen uit de wind te houden.
Toen kwamen de lichtmasten van het stadion in beeld. Ik hief het clublied aan maar kreeg helaas geen bijval. Zingen is niet een van mijn kernkwaliteiten, dus waarschijnlijk wilde men vooral dat ik zo snel mogelijk stopte:
Op zaoterdigaovend dan gaon de lampe aan
Bie ‘t clupke in Zitterd, Fortuna is de naam
Bij het stadion werd de cheque met de opbrengst overhandigd aan een vertegenwoordiger van de club. Ondanks dat dit jaar geen spelers konden participeren omdat de voorbereiding al was begonnen viel de opbrengst nog hoger uit dan een jaar eerder. De teller stond op dat moment op 8555 euro, een schitterend resultaat!
Voor mij was het gevoel van die dag echter nog mooier dan het resultaat. Man man man, wat hebben we met z’n allen een mooie dag gehad. Voor een solitaire fietser als ik is het sowieso bijzonder om met een groep te fietsen, maar dit was echt een topgroep. Wat een gevoel van saamhorigheid! En dan de mensen in de twee volgauto’s nog! Dat vergeet je van je leven niet meer. Met de die-hards die er vanaf Utrecht bij waren, Joris’ broer Tom die er vanaf Den Bosch bij was, een deel van de volgkaravaan en aanhang gingen we ‘s avonds nog eten op de Markt in Sittard. Het was echt supergezellig. Ik mag volgend jaar weer meefietsen als ik een keer meega met de mannen naar een wedstrijd van Fortuna. Die afspraak staat: sowieso gaan we de uitwedstrijd naar Excelsior hier vlakbij samen doen volgend seizoen!
Nort, Joris, Yelle, Nicky, Jos, Niels, Martijn, Michel, Erik en alle anderen: bedankt voor een absolute topdag!