Ochtendwiet

Het was lekker koud ’s ochtends, zo’n temperatuur waar je al fietsend goed wakker van wordt en energie van krijgt. Een bleek zonnetje dat halfhartig twijfelde of het een winterzonnetje of een voorjaarszonnetje wilde zijn zorgde voor een prachtige belichting van het decor. In een film of foto zou je gedacht hebben dat er een filter was gebruikt. Ergens midden in Hof van Delft ontwaarde ik een onmiskenbare weeë wietlucht. Een zeer vreemde ervaring zo ’s ochtends vroeg. Nieuwsgierig keek ik om me heen om te traceren waar de lucht vandaan kwam. Van de twee moeders die zojuist hun kinderen bij het schooltje tegenover de kerk hadden afgeleverd? Onwaarschijnlijk, maar je weet het nooit. De oudere man met keurig kortgeknipt grijs haar die voor mij uitliep? Ook niet heel voor de hand liggend. Ik sloeg de hoek om en zag nog net een magere man van een jaar of veertig met een raar mutsje op in een bestelwagen stappen. Dat was een betere kandidaat. Eerst nog even lekker een blowtje, en dan tegen heug en meug naar je werk. Allerlei vragen kwamen bij mij op. Zou het thuiskweek zijn, vijf plantjes op het balkon? Of van de koffieshop, en zo ja van welke? Straatdealer ligt geloof ik minder voor de hand. En hoe was de koffieshop dan bevoorraad? Door een van de ontelbare grootschalige wietkwekerijen op het Brabantse platteland? Van een woonwagenkamp? Of in zo’n gestripte huurwoning? Was de stroom illegaal afgetapt? Had de joint een hoog of laag THC-gehalte? Wat zijn er toch veel vragen in het leven. Ik had ook één zekerheid, namelijk dat mijn maag die voornamelijk met koffie was gevuld niet echt goed reageerde op de pregnante geur.