Of een Garmin ziekte kan registreren? – en waarom ik twee horloges draag

Je mag alles van me weten behalve mijn pincode. Het was ooit een reclameslogan bedoeld om mensen enerzijds te stimuleren elektronisch te betalen maar anderzijds ook om aan te dringen op het belang van het geheimhouden van die o zo belangrijke viercijfercode. En dus niet zoals ooit een meneer bij de kleine Spar in de wijk waarin ik opgroeide aan het postloket bij het intoetsen van zijn code door de hele winkel te roepen: “Zös vief neuge veer”.

Hoe dan ook: als er iemand is die alles van mij weet, nog meer dan mijn vriendin, is het mijn Garmin. Een Forerunner 955 Solar. Laten we er geen antropomorfe eigenschappen aan toekennen: iets, niet iemand. Ik draag het ding 24/7, alleen moet-ie natuurlijk af en toe opladen. Hij heeft sensoren voor hartslag en zuurstofsaturatie en meet 24 uur per dag van alles. De training readiness-functie van de duurdere Forerunners is terecht veelgeprezen.

Afgelopen week was ik zoals ik hier al meer heb beschreven behoorlijk ziek. Dat zou mijn vriend Garrie dus moeten weten. En jawel hoor, Garrie wist het nog beter dan ik. Echt alle cijfertjes en grafiekjes sloegen in het rood, en zelfs als ik bij het wakker worden dacht “hee, het lijkt beter te gaan vandaag, ik heb weliswaar idioot lang geslapen maar voel me best oké” begon Garrie al te waarschuwen in het ochtendrapport en hoefde ik maar een trap op te lopen om te voelen dat de hersteld veronderstelde energie inderdaad nergens te vinden was.

Het meest veelzeggend was het grafiekje stress. Die bungelt op een normale dag bij mij ergens rond de 15. De dagen dat ik ofwel sliep ofwel mij op het toilet bevond ging de balk bijna door het dak. De dagen daarna sloeg de score nog steeds ver bovengemiddeld uit. Vandaag, nu ik me eindelijk weer wat mens voel, is de score terug bij normaal. En nee, ik laat mijn gevoel niet bepalen door wat mijn horloge zegt, het klopt gewoon met elkaar.

Alle andere parameters sloegen al evenzeer alarm: hartslagvariabiliteit absurd laag – op de eerste dag by far de laagste score ooit, de helft van een matige dag -, rustpols zeker zes slagen hoger, de body battery wilde niet opladen hoe lang ik ook sliep.

Kan mijn Garmin, lieve Garrie, dan alles? Nou nee. En dat is de reden dat ik sinds een paar maanden, hoe belachelijk ook, met twee horloges rondloop. Een Apple Watch kan ik namelijk koppelen – via mijn telefoon – aan mijn Dexcom-glucosesensor. Met een druk op de knop van mijn horloge zie ik mijn actuele bloedglucosewaarde en naar keuze een 1-, 3- of 6-uursgrafiek. In theorie kan een Garmin dat ook, maar het werkt in de praktijk niet. Op een Apple soms met wat horten en stoten, maar het werkt.

Maar de registratie van al mijn lichaamsfuncties (misschien met slaap als uitzondering) is vele malen beter op mijn Garmin, om over sportactiviteiten maar te zwijgen. Dus het is geen alternatief.

Als een malle aap loop ik dus voorlopig maar met twee horloges. Sorry.