De merkwaardigste zijsprong uit mijn muziekleven

Ik gebruik een soort randomgenerator om te bepalen welke cd’s ik luister. Don’t ask… Vanochtend was een album aan de beurt dat mij deed denken aan de misschien wel meest merkwaardige zijsprong die ik in mijn muziek(luister)leven heb gemaakt.

Het gaat om ‘Last of the runaways’ van de Amerikaanse band Giant, samengesteld uit voormalige sessiemuzikanten. Het is overigens een prima album, waarover later meer.

Mijn muziekleven valt ongeveer als volgt samen te vatten. Toen ik een eigen smaak begon te ontwikkelen, iets na mijn twaalfde, begon dat met hardrock. AC/DC was mijn eerste grote liefde. Dat werd al snel harder, sneller, extremer, via death metal tot aan grindcore toe. Tot ik de band ontdekte die mijn leven lang bij mij zou blijven: Rush. Toen kwam er weer plaats voor wat meer melodie. Anders dan je zou verwachten ging de ontwikkeling niet richting symforock, maar in die tijd (begin jaren negentig) kwam ook de alternatieve en avant-gardistische rock op en dat werd mijn ding tijdens en vlak na mijn studententijd. Met de echte volwassenwording kwam de jazz, jarenlang een vergaande passie. Parallel aan dit proces heb ik ook ergens klassiek ontdekt, nooit helemaal mijn ding geworden maar ik kan er intens van genieten.

Na de jazz kwamen de singer-songwriters en de klassieke pop/rock uit de jaren zestig/zeventig en ook een beetje Americana of vooral country en daar is het bij gebleven. De hardrock en metal kwamen terug in de gratie. Eigenlijk vind ik bijna alles wat ik ooit goed heb gevonden nog steeds de moeite waard. Muziek van na 2000 vind ik hoegenaamd niets, een paar uitzonderingen daargelaten.

Eigenlijk niks bijzonders. Maar ergens vlak na Rush heb ik dus een vreemde zijsprong gemaakt. De oorzaak zat ‘m in een recensent van Aardschok, dat ik toen nog las, die vol enthousiasme schreef over de beste AOR-cd’s. Dat ging ik proberen, zoals ik altijd alles (zonder computers) heb geprobeerd. En ik vond het mooi.

AOR. Album Oriented Rock. Of ook Adult Oriented Rock. Platte, Amerikaanse, poppy rock. Voor zover ik weet een vrijwel 100% Amerikaans fenomeen, hoewel je het Britse Def Leppard, voortkomend uit de NWOBHM, in hun latere fase ertoe zou kunnen rekenen. De muziek past op geen enkele manier binnen de rest van mijn collectie, op misschien één aspect na (zie ook Giant): vaak uitstekende muzikanten.

Er is echter nog iets gekkers aan de hand. Want die recensent van Aardschok – ik weet echt niet meer hoe hij heette, volgens mij Charles Nogwat – prees ook zonder blikken of blozen christelijke cd’s aan. Niet gek overigens, want juist in dit genre is een aantal – qua muziek – uitstekende christelijke bands actief. Maar dat ik, die zichzelf net een jaar of twee eerder vrijgevochten had van zijn nogal strengkatholieke opvoeding, naar Jesus-saves-cd’s ging luisteren??? Dat vind ik bijna 35 jaar na dato nog steeds vreemd. Hierbij helpt het wel dat toen net als nu teksten mij werkelijk geen bal interesseren. Ik luister er niet naar, het boeit me niet, het draait om de muziek. Er zijn uitzonderingen, Jacques Brel en Stijn Meuris voorop, maar die zijn schaars. Dat gezegd hebbende: de cd Freedom van de band White Heart (ook: Whiteheart) is echt werkelijk waar een uitstekende cd.

Om sommige van die muziek kan ik nu vooral lachen. Te slecht voor woorden. Maar nee, dat geldt niet voor Giant. Het is een goede cd. Sommige songs zijn inderdaad niet te harden, maar het gros is gewoon goed. Catchy melodieën, uitstekende muzikanten, goed gezongen. Wat wil je nog meer.

Overigens was mijn uitstapje naar AOR wel een goed opstapje naar een band die ik enkele jaren later op een verjaardagsfeestje zou ontdekken en die ook altijd bij me is gebleven, misschien nog wel constanter dan Rush: Journey. Dat zou je ook AOR kunnen noemen, maar Journey is een hoofdstuk op zich.