Fernando

Je hoeft niet altijd origineel te zijn.

Sinds zijn optreden bij DWDD lijkt heel Nederland het over Fernando Ricksen te hebben. Als voetballer verguisd, als ALS-patiënt een knuffelbeer. Aangezien ik mezelf nog altijd (en niet voor niets) presenteer als volbloed Fortunasupporter moet ik wel even stilstaan bij het tragische verhaal van Fernando.

Als ik mij goed herinner had ik voor het laatst een seizoenskaart in het seizoen 1991/1992, tevens mijn eindexamenjaar. Dat ik daarna niet meer tweewekelijks in vak Noord was te vinden had niet zozeer te maken met mijn studie in Tilburg maar meer met bijbaantjes waardoor ik vrijwel altijd moest werken als Fortuna speelde. Nou ja, moest klopt niet helemaal maar ik wilde ook geld verdienen. De eerste keer dat ik Fortuna een competitiewedstrijd zag spelen was in het succesvolle seizoen 1983/1984 (bekerfinale), dus ik ben echt iemand van de eerste ‘glorieperiode’ van Fortuna in de eredivisie. Nota bene: met Fortuna bedoel ik uiteraard fusieclub Fortuna Sittard, niet voorganger (uit Geleen) Fortuna ’54 waar ik helemaal niets mee heb. Mijn persoonlijke helden zijn dan ook voetballers als René “inderdaad, ja” Maessen, de stoere verdedigers Wil Boessen en Louk Frijns, de penaltyspecialist Roger Reijners (die in mijn herinnering eigenlijk altijd penalty’s miste, maar dat zal wel niet helemaal kloppen) en Erik Meijer.

De tweede ‘glorieperiode’ (alles is relatief, he) onder Bert van Marwijk heb ik dus alleen van een afstandje meegekregen, maar leidde bij mij wel tot grote euforie. Eindelijk kon ik mijn studiegenoten in Tilburg weer vol trots vertellen over de prestaties van mijn clubje! Wat een elftal was dat, met Fredje Bouma en Patrick Paauwe (beiden niet uit de jeugd van Fortuna maar wel in Sittard doorgebroken), Mark van Bommel en Fernando Ricksen. Best bijzonder dat bij zo’n provincieclubje vier latere internationals kort na elkaar doorbreken. De doelpunten werden vooral gemaakt door “de man van de actie”, Ronald Hamming. In totaal maakte hij 99 doelpunten voor Fortuna, een veelvoud dus van de 27 (niet helemaal zeker) van het ultieme clubicoon John Linford.

Uiteraard koos Fernando net als zijn getalenteerde clubgenoten voor een voetbalbestaan elders. Als ik zo’n speler uit de eigen jeugd furore zie maken laat dat mijn Fortunahart toch altijd een beetje sneller kloppen. Dat hij als uitgerangeerde voetballer – en zoals bleek na een dopingschorsing – nog terugkeerde om bij Fortuna zijn carrière te beëindigen maakt hem natuurlijk nog wat meer een echte Fortunees.

En dan dat vreselijke nieuws. Je kunt hem alleen maar heel veel sterkte en het allerbeste wensen, en als eerbetoon nog eens het liedje opzetten waar hij naar vernoemd is (dat verhaal zal wel kloppen, want het bereikte drie maanden voor zijn geboorte in Nederland de hitparade).

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=dQsjAbZDx-4&w=640&h=360]