Je moet je dit eens voorstellen. Je bent een argeloze, weetikveel, tiener, jong-volwassene, iets-meer-volwassene, mamil (die bestonden nog niet in 1967, want er was nog geen lycra), ouwelul, pensionado, maakt niet uit. Je woont in California, Minneapolis, Vancouver, Delft, Sittard, Amsterdam, Den Haag, Berlijn, Parijs, Dubrovnik (misschien een beetje lastig, want dat was half verborgen achter het IJzeren Gordijn), Marbella (ook een beetje lastig, Franco was nog springlevend), Londen, maakt niet uit. En je bent in je favoriete platenzaak, of in een minder favoriete platenzaak, en de eigenaar is achter de toonbank rustig een sigaretje aan het roken, en je ziet een plaat van een onbekend bandje, met op de hoes een foto van een overduidelijk nogal aantrekkelijke jongeman, en het is een debuutalbum zonder titel, en het bandje heet The Doors. Je hebt net zakgeld/salaris/pensioen gekregen en je koopt het.
En je komt thuis, en je laat de naald zakken op kant A, en je hoort ‘Break on through (To the other side’).’ Dat is toch niet normaal? Dat is dus ooit gebeurd, bij best veel mensen. Dat is wat geschiedenis is hè, je kunt nu niet meer naar deze plaat luisteren zonder te weten hoe het verder zou gaan. Ik ben van de generatie waarvan op de middelbare school iedereen de film ‘The Doors’ zag, van Oliver Stone, met Val Kilmer als Jim Morrison. Je kunt nu niet meer naar deze plaat luisteren zonder te weten dat Morrison op 27-jarige leeftijd overleed, en dat zijn graf op Père Lachaise een half bedevaartsoord is geworden, en zonder te weten dat Morrison te veel genotsmiddelen gebruikte, en op het podium in 1969 zijn piemel uit zijn broek haalde en werd gearresteerd, enzovoort enzovoort.
Dit was in 1967 gewoon een debuutalbum van een bandje dat ‘The Doors’ heette.
En wat een debuutalbum. En wat een openingstrack. Kom op man, ‘Break on through’. Echt heel veel beter wordt jarenzestigmuziek niet. Het is fantastisch, en lang niet het enige hoogtepunt op dit album. Het prachtige ‘The crystal ship’, het fascinerende stuiterende ‘Alabama’, maar eerst en vooral het waanzinnige ‘Light my fire’, misschien wel het beste psychedelische nummer ooit. Heb je er ooit bij stilgestaan dat The Doors waarschijnlijk de enige rockband zijn waarvan iedereen de naam van de toetsenist/organist kan noemen – Ray Manzanek – en geen hond de naam van de gitarist – vooruit: Robbie Krieger? Dat is echt heel bijzonder. En dat komt voor een heel groot deel door ‘Light my fire’. Het is een hoogtepunt uit de muziekgeschiedenis.
Dit album is niet perfect. Er staan wat opvullers op. En dan is er ‘The end’ (“ride the snake” – tsja). Als ik te veel van de enige soort-van-geestverruimende-stof die ik gebruik (alcohol) op heb, kan ik het geweldig pruimen. Kraaknuchter is het, ehm, een uitdaging?
Maar dat het verschijnen van dit album een bepalend moment in de muziekgeschiedenis is: geen twijfel. En dat hóór je. Geweldig.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.