Zo, het projectje heeft even stilgelegen. Het is best een vermoeiend tempo, niet vol te houden. Afgezien daarvan was ik / waren we een aantal dagen weg. Ik heb werkelijk waar vier dagen, iets langer zelfs, helemaal niet naar muziek geluisterd. Echt helemaal niet, afgezien uiteraard van wat geluidsbrei-muzikaal-behang in horecazaken. Daar heb ik mij gelukkig mentaal van af kunnen sluiten.
En dan pakken we de draad weer op met deze drol. Ik vind er niet veel aan, maar dat was vast al duidelijk. Dit voldoet best wel aan veel clichés die ik had van hiphop voor ik aan deze exercitie begon. Een meneer die heel vaak “yo” zegt in een microfoon. “Life’s a bitch and then you die” als centrale probleemstelling in een nummer. En jawel, de onvermijdelijke scratches als muzikale omlijsting. Oké, dat was ooit origineel. In 1994 niet meer. Van mij mag overigens alles, maar is het nodig, nuttig of origineel om in 39 minuten en 44 seconden ik denk ongeveer 1.262.734 keer het ‘n-woord’ te gebruiken? Clichés clichés clichés…
Maar dat zal allemaal best. Mijn grootste bezwaar is hoe saai dit is. Erger dan de albums van Snoop Dogg en Wu-Tang Clan die ik al gehad heb. Neem de grootste (Spotify-)hit: ‘N.Y. State of mind’. In eerste instantie “denk je hee dat kan wel, er zit een leuk pianoriedeltje in.”
…
…
Dat pianoriedeltje wordt dus naar schatting veertig keer herhaald in de loop van het nummer. Ongewijzigd.
Dat is niet leuk.
Dat is niet origineel.
Dat is geen muziek.
De op-een-na-grootste Spotifyhit is ‘The world is yours’. Zie hierboven, het enige wat er in dit nummer gebeurt is wederom eindeloos herhaalde samples en een heleboel scratches.
Gaap.
‘Halftime’ lijkt zowaar wel een leuke baslijn te hebben. Maar jeetje, die lelijke funk/jazz-samples die door een 78-toerenmolen zijn gehaald, vindt iemand dat leuk?
‘One love’ klinkt als een meneer die het journaal voorleest, met op de achtergrond een kind van zes dat een marimba cadeau heeft gekregen van Santa Claus.
Ik kan zo door blijven gaan. Nou vooruit dan, een klein hoogtepunt: ‘Represent’ vind ik iets beter dan de rest. Het rappen in dat nummer heeft meer pit, de sample is wederom ongelofelijk repetitief maar doet wel wat. Alleen dat schreeuwkoortje, pfff…
De samenvatting: ik vind het niks. Teleurstellend. Ik snap ook niet zo goed waarom dit zo goed zou zijn, wat ik bij de andere hiphopalbums beter begreep.
Ik loop vier albums achter, dus ik kan nu een beetje gaan spelen met de volgorde. Eens kijken.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.