#98 Lauryn Hill – The miseducation of Lauryn Hill (1998) 1/10

Het meest verschrikkelijke album tot nu toe

Toen ik aan dit projectje begon was mijn verwachting dat ik vooral heel veel moeite zou hebben met hiphop. Dat blijkt eigenlijk best wel mee te vallen. Natuurlijk is het niet mijn muziek maar op ‘de drol van Nas na’ overleef ik het prima en bij vlagen vind ik het zelfs best oké.

Nee, mijn échte pijnpunt zit in een ander genre. R&B. Dat wil zeggen, eigenlijk niet R&B maar de muziek die in elk geval als ik me goed herinner in NRC vaak wordt of werd aangeduid als arrenbie. Dat heeft niet zo veel te maken met de oude muziek van bijvoorbeeld Ray Charles of Stevie Wonder, waar ik niet alleen geen moeite mee heb maar die ik zelfs leuk vind. Het is computertroep met vooral een verschrikkelijke manier van zingen die ik meestal aanduid als zingend huilen. Extreem vibrato en woorden die drie octaven omhoog en omlaag gaan. Over Frank Ocean was ik al vrij uitgesproken.

Het bleek nog erger te kunnen (Destiny’s Child volgt nog, ik kijk er niet naar uit). Dit album vind ik zo onwaarschijnlijk slecht, ik kan hier echt niet naar luisteren. Bij de eerste luisterbeurt kroop de ‘muziek’ met verwoestend effect zozeer in mijn zenuwstelsel dat ik eerst overwoog te stoppen met luisteren, vervolgens wilde ik eigenlijk al na één luisterbeurt een – niet zo positief – stukje schrijven. Maar dat was niet de afspraak.

Dus toch een tweede keer geluisterd en ik vond het iets minder slecht. Misschien omdat ik de krant aan het lezen was en afgeleid werd. Alles is relatief.

De esthetiek van dit soort muziek staat zó ver van mij af, ik kan er werkelijk helemaal niets mee. Ik snap dit niet. Dit album en Lauryn Hill in zijn algemeenheid wordt enorm opgehemeld. Vinden de mensen die dat doen dit écht leuk om naar te luisteren? Zijn er echt mensen die hier voor hun plezier naar luisteren?

Ik kan me daar oprecht niks bij voorstellen. Maar goed, in alle eerlijkheid zal dat voor heel veel mensen natuurlijk voor bijvoorbeeld Napalm Death gelden, waar ik dan weer van kan genieten.

Maar die muziek is bedoeld om te choqueren. Deze muziek is neem ik aan toch bedoeld om mooi gevonden te worden? Ik ga geen dieptepunten noemen – nu ja, ‘Superstar’ bijvoorbeeld – want het hele album dat ook nog eens bijna tachtig minuten duurt is een putdiep dieptepunt. Of toch, een nummer dat er echt in alle opzichten negatief uitschiet: ‘Can’t take my eyes off of you’. Een cover dus, van een van zichzelf al uitermate cheesy nummer. Het wordt echt verneukt op een manier die je niet voor mogelijk houdt.

Ik moet ook nog een nummer uitzoeken voor de playlist. Vooruit dan, het enige dat mij een beetje verrast doet opkijken. In ‘Final hour’ zit namelijk in elk geval iets dat aan muziek doet denken in de vorm van een fluit. Ik kan niet direct achterhalen dat het gesampled is. Tsjonge. Carlos Santana speelt trouwens een stukje akoestische gitaar, maar het valt weg in de baggerblubber van dit album.

Overigens staat dit album her en der te boek als hiphop en volgens de wikipedia-pagina van Lauryn Hill is ze een hiphopartiest, maar dit album is toch echt R&B of, blijkbaar, neo soul.

Bah.

Natuurlijk zullen (veel) mensen het hartgrondig oneens zijn met deze beoordeling en vermoedelijk zelfs gekwetst worden door wat ik schrijf. Ik herhaal nogmaals: dit is wat ík van deze muziek vind, hoe ik het ervaar om hiernaar te luisteren. Het is ieders volste recht om daar volledig anders over te denken en de muziek die ik wel waardeer even afschuwelijk te vinden als ik dit vind. Het is míjn luisterervaring en zoals gezegd, deze esthetiek begrijp ik niet. Het is alsof ik een boek in het Fins probeer te lezen.