#91 Stevie Wonder – Talking book (1972) 8/10

Fender Rhodes, Hohner Clavinet, Moog bass, piano, T.O.N.T.O. synthesizer, klavecimbel

Om een keer met de conclusie te beginnen: deze keer geen heiligschennis, dit is gewoon lekkere muziek die ik, hoewel helemaal niet mijn ding, best kan waarderen. Ik twijfel wel tussen een 7 en een 8, het is echt een 7,5, maar dat ronden we maar een keer vriendelijk af.

Het andere blinde donkere muziekgenie… Maar anders dan Ray Charles, die door een uitzonderlijk agressieve glaucoom-aandoening tussen zijn vierde en zevende langzaam blind werd, is Stevie Wonder blind geboren. Hij leeft nog, zie ik enigszins tot mijn verbazing. Sterker, hij is pas 75. Dat betekent dat dit album op zijn 22e uitkwam en mind you, het was zijn vijftiende album!!!

Child prodigy… Ray Charles was behalve zanger echt een pianist, terwijl Stevie Wonder bij vlagen een eenmansorkest is. Letterlijk. `Op drie nummers op dit album speelt hij alle instrumenten. Op zijn debuutalbum dat uitkwam toen Little Stevie Wonder 11 was, ik bedoel dus echt: elf was, speelde hij al drums en percussie, (mond)harmonica, piano en orgel. Dit gaat echt helemaal nergens over. Hij zong nog niet, maar schreef wel mee aan twee nummers. Ik heb een stukje geluisterd, en het klinkt ook nog serieus goed. Meer jazz, overigens. Bizar.

Fast forward tien jaar. De jongvolwassenen Stevie neemt zijn vijftiende album op in een moeilijke tijd met echtscheiding en gedoe met platenlabel (Motown). Het werd het eerste van wat zijn ‘classic albums’ worden genoemd, alle te vinden in het boek. Als ik goed ben geïnformeerd – ik was er niet bij hè, en ik ben bepaald geen kenner van dit deel van de muziekwereld – is het ook het eerste album waarop hij inventief gebruik maakt van allerlei vormen van elektronische toetsinstrumenten – vandaar de subtitel. Producers Robert Margouleff en Malcolm Cecil speelden daar een belangrijke rol in.

Een paar klassieke voorbeelden. Opener ‘You are the sunshine of my life’, een beetje een cheesy heppiedepeppie nummer maar met een fantastische Fender Rhodes. Elektrische piano wordt/werd voor mij nooit mooier. De synthesizer-klanken in ‘You and I (we conquer the world)’ en in ‘You’ve got it bad girl’ – dat laatste is een voorbeeld van echt helemaal niet mijn ding maar ik vind het mooi. En natuurlijk het meest van allemaal: de Hohner Clavinet waarmee Wonder de fantastische riff van ‘Superstition’ speelt. Die riff schijnt dan weer van Jeff Beck te zijn, die hem improviseerde in de studio. Wonder speelde hem daarna op de echte opname op de Hohner. Over de drums is trouwens gedoe, Wonder wordt vernoemd op het album maar Cozy Powell (toentertijd de drummer van Beck) beweert dat hij ze heeft gespeeld. Niet onmogelijk (zie verder).

Hoe dan ook, dit is natuurlijk een geweldig nummer.

En dan nog even over ‘You and I’. Dat is echt een prachtige pianoballade. Wederom: niet mijn kopje thee maar hier ga ik goed op. Ik stel voor dat Adele hier eens wat beter naar luistert, zo doe je dat. Met dynamiek en subtiliteit.

Man, wat zijn die old school (analoge) elektrische toetsinstrumenten fantastisch in vergelijking met alle digitale ondingen die vanaf de jaren tachtig opkwamen. In ‘Lookin’ for another pure love’ is het weer een Fender. En prachtig gitaarwerk van Jeff Beck. Over gastmuzikanten gesproken: een van mijn meest gehate muzikanten komt ook langs! David Sanborn blaast mee op ‘Tuesday heartbreak’ maar hij slaagt er zowaar in het nummer niet helemaal te verpesten. Het album sluit af met het fraaie ‘I believe (when I fall in love with you it will be forever)’. Hier heb ik wel een opmerking bij, die ook voor andere nummers geldt. Ik vind het drummen nogal lelijk… En dan vooral het geritsel op de hi-hat (denk ik). Te hard ingemixt en niet erg subtiel. Dit is Stevie Wonder zelf, zie daar mijn opmerking over ‘Superstition’ met retestrak drumwerk.

Toch… Hier en daar vliegt het ook uit de bocht. ‘Maybe your baby’ bungelt wat mij betreft ergens tussen bloedirritant en lachwekkend. Het komt nooit op gang, en die gekke stemmetjes mismaken het nummer helemaal. De Hohner kan dat niet redden. De mondharmonica helpt helemaal niet.

Mooie, goed gemaakte muziek.