Dit is mogelijk een van de meest merkwaardige albums in het boek. De meeste populaire muziek die we in het boek vinden is een variant van ‘witte mensen die muziek spelen afkomstig uit zwarte cultuur’ en soms ‘zwarte mensen die muziek spelen afkomstig uit zwarte cultuur een beetje beïnvloed door de witte mensen die die muziek ook spelen’.
Dit is een album van een gekleurde superster die zijn tanden zet in zo ongeveer – na klassieke muziek – de meest witte muziek die er is: country and western, zoals de titel al aangeeft. De modern sounds uit de titel staat dan voornamelijk voor R&B – de echte, niet het kattengejank van de laatste veertig jaar. De muziek waarvan Ray Charles een van de grootste sterren was.
Is dat een goed idee? Werkt dat? Ja, soms wel. Opener ‘Bye bye love’ is misschien wel het hoogtepunt van het album. De blazers geven een partij energie aan dat platgespeelde nummer die de versie van de Everly Brothers – die het overigens niet schreven, dat deed het echtpaar Felice en Boudleaux Bryant – ten enenmale mist. En Ray Charles is zonder meer een hele goede zanger die er soms het beste van maakt.
Maar veel slaat ook plat. En hoewel dat eigenlijk geen eerlijke kritiek is, het verloop van de tijd is niet echt gunstig voor dit album of breder: dit soort muziek. Dat zit hem vooral in de onvoorstelbaar zoetsappige koortjes zoals in ‘I love you so much it hurts’. Het album staat er vol mee. Soms kan het nog nét, zoals in ‘You don’t know me’ omdat het verder een goede uitvoering is. Maar je kunt hier met 21e-eeuwse oren niet meer naar luisteren zonder in de lach te schieten. Of geïrriteerd te raken.
Dan is er nog iets dat niets met het album zelf te maken heeft, maar wel een belangrijke waarschuwing. De muziek heeft dus al iets vermoeiends om naar te luisteren. De cd-versie, die ik heb, bevat niet alleen dit album maar ook het tweede deel dat werd uitgebracht vanwege het enorme commerciële succes dat dit album had. En deel 1 – dit deel, dus – heeft ook nog eens bonustracks. Dan moet je meer dan 70 minuten hiernaar luisteren. Dat is niet te doen en doet ook af aan de beleving. Luister dus alleen de 12 originele titels.
Als ik het in zijn tijd plaats is een 7 of misschien wel een 8 maar dat krijg ik niet over mijn hart.
Van begin naar eind jaren zestig met engelachtige samenzang.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.