Combineer een fenomenale songwriter die goed kan zingen met een hele goede zanger en je krijgt het befaamde duo Simon en Garfunkel. Ze staan met drie albums in het boek. Let wel, drie van de vijf die ze samen gemaakt hebben. De eerste twee niet, daarna drie keer raak. En Paul Simon heeft ook nog drie solo-albums in de lijst. Dat is geen slechte score…
Het is niet moeilijk te begrijpen waarom, of het nou je ding is of niet. Het meest opmerkelijke aan dit album is dat het drie songs bevat die in een andere uitvoering of in een andere context beroemder zijn. Het zegt iets over de songwriterskwaliteiten van Paul Simon. Overigens, ere wie ere toekomt. Een van de elf songs op dit album is geschreven door Art Garfunkel, of: de man met het mislukte haar zoals ik hem vermoedelijk al een jaar of veertig noem. Alhoewel… Dat is eigenlijk geen song, maar alleen een geluidscollage. Apart.
Grote hit ‘Mrs. Robinson’ kennen we natuurlijk vooral van de film ‘The graduate’. ‘America’ kreeg van Yes een vlammende prog rock-uitvoering. Ook de originele versie mag er trouwens zonder meer zijn. Ten slotte horen we ‘A hazy shade of winter’ dat iedereen waarschijnlijk beter kent als ‘Hazy shade of winter’ dat The Bangles eind jaren tachtig een megahit opleverde. Ook S&G’s versie was best een grote hit in 1966, twee jaar voor het op dit album werd uitgebracht.
Het is een mooi album. De arrangementen zijn consequent ingetogen en smaakvol. Het verrassendste moment komt trouwens al in de (echte) openingstrack ‘Save the life of my child’. Op zich een vrij traditioneel of zelfs wat ouderwets nummer, en opeens horen we een Moog-synthesizer, met hulp van de uitvinder Robert Moog himself. Simon was er vroeg bij. Behalve de mooie arrangementen is ook de opnamekwaliteit noemenswaardig. Het klinkt heel goed, zoals zo veel platen uit de gouden jaren van de muziek. Nog niet verpest door moderne technieken… Luister eens naar de ‘sologitaar’ – die lick – in ‘Mrs. Robinson. Je wil een akoestische gitaar kopen als je dat hoort.
Ik ga deze keer niet zeuren over de lengte… Elf nummers worden gepropt in nog geen 29 minuten. Je zou bijna zeggen het had wel iets langer gemogen. O a, de coverfoto verdient ook vermelding. Met name Paul Simon ziet eruit alsof-ie uit een Parijs filosofencafé komt. Het grappige is, ik wilde schrijven het lijkt wel een foto van Richard Avedon – ik heb een prachtig boek van hem in de kast staan. U raadt het: het ís een foto van Avedon (bekend om zijn zwart-wit portretten tegen een neutrale achtergrond).
Verder met iets waarvan ik geen idee heb wat het is.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.