The Flaming Lips dus.
Ik begrijp deze muziek ten enenmale niet. Ik snap het gewoon niet. Echt, ik begrijp niet wat de bedoeling is.
Voor alle duidelijkheid: muziek die niet in hokjes past of beter nog, die grenzen van genres bewust overschrijdt, dat is supercool. Om alvast door te spoelen naar ‘Puta’s fever’ van Mano Negra: dat album bevat een nummer waarin traditionele Noord-Afrikaanse muziek wordt gemengd met punkrock (Sidi H’Bibi), in ‘Pas assez de toi’ mengen we chanson met rock, in ‘King kong five’ pop met soort van hiphop terwijl het prachtige ‘Guayaquil city’, ja wat is het eigenlijk, een soort son? maar dan rechttoe rechtaan, alles op een hoop gegooid op één album dat een briljante energieke mix is.
Geweldig.
Dit album kan ik onmogelijk in een hokje indelen – dat hoeft dus ook niet – maar ik weet ook niet langs welke hokjes ze willen laveren, wat ze eigenlijk proberen. Het is het allemaal niet. Het heeft iets van bliepjesmuziek, van pop, van soft-folkrock op zijn meest muzikale momenten maar het is nergens goed in.
En ik zit de hele tijd maar te denken “waar doet het me toch aan denken”? Toen viel het kwartje. Grandaddy. Heel erg zelfs, dankzij de merkwaardige zang. Alleen, Grandaddy heeft veel minder bliepjes en heeft wél rock. Juist die rockelementen zijn hier totaal afwezig, waardoor het hele album uitgaat als een druipende nachtkaars op de bodem van een gevulde badkuip. Er zit echt geen enkele (elektrische) gitaar in dit hele album, nou ja vooruit, een heel klein beetje in opener ‘Fight test’ dat dan ook meteen het sterkste nummer van het album is. Eigenlijk het enige noemenswaardige nummer, behalve misschien nog ‘Do you realize?” met een aardige akoestische gitaarpartij maar dat vliegt ergens naar het einde toe volledig uit de bocht. O vooruit, op de valreep: in afsluiter ‘Approaching pavonis mons by balloon (Utopia Plantia)’ – ik verzin het niet, dat is de titel, ik had het niet kunnen verzinnen – zit ook een gitaar. En een spuuglelijke, wat is het? Trompet uit een keyboard? Sample van een trompet die als een tang op het varken van boer Nelissen slaat?
Sparklehorse, dat is ook een invloed geweest op deze muziek. Maar ook dat heeft meer rock, meer variatie en veel meer energie. Vivadixiesubmarinetransmissionplot, zonder fact checken of googelen, briljante albumtitel.
Dit ga ik nu voor het eerst doen, het moest er een keer van komen: ik vind het echt onbegrijpelijk dat het buitengewoon mooie ‘Under the western freeway’ van Grandaddy niét op deze lijst staat en deze bleke bliepjes-natte-scheet wel. Deze muziek zuigt toch echt alle levensplezier uit je?
Nog een klacht. Die drumsound. Wie heeft dat bedacht? Gisteren ging ik los op de productie van Bonnie Raitt. Die had een excuus, die plaat is opgenomen in 1989. Dit is uit 2002, voor een dergelijk teringdrumgeluid was geen enkel excuus in 2002. Nog bizarderderder: als je googelt op Flaming Lips drumsound krijg je dus vooral sites waarop je uitgelegd krijgt hoe je die drumsound kunt bereiken, want blijkbaar willen mensen dat.
De wereld is gek.
Ik klink nu iets negatiever dan ik ben. Het is muzikaal behang dat best geschikt is om in een drukke horecazaak op het publiek los te laten. Ik kan ernaar luisteren. Maar zoals gezegd, ik wil daarna wel een doos caffeïnegelletjes om weer wat opgepept te raken. Weet je wat joepie is? Ze staan twee keer op de lijst! Maar hee, dat gaan we met een open mind beluisteren.
Paddomuziek, dat is wat dit is. Ik zet nu even Grandaddy op om te genieten.
Het volgende album krijgt zonder meer een tien. Met een griffel. Of je ‘m nou op wisselstroom of op gelijkstroom afspeelt…
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.