Oei, nu wordt het wel heel moeilijk om onbevooroordeeld te luisteren… Dit soort muziek vind ik echt, sorry, ik heb er maar één woord voor, verschrikkelijk. Echt verschrikkelijk. Zingend huilen, of huilend zingen. Er zijn natuurlijk meer genres waar ik helemaal niks mee heb, dat is al erg duidelijk geworden, maar ergens snap ik waarom mensen er enthousiast over zijn. Hierbij snap ik dat dus helemaal niet.
Dat allemaal gezegd hebbende hoor ik wél dat dit in zijn genre een goed album is. Dan bedoel ik niet die braakgeluiden dat zingen genoemd wordt, maar de arrangementen en instrumentaties zijn heel behoorlijk en ik denk ver bovengemiddeld. Af en toe komen er redelijk aangename riedeltjes en deuntjes langs. En hee, surprise surprise, het nummer ‘Pyramids’, dat is best luisterbaar.
Maar moet je dan eens luisteren naar het (echte) openingsnummer ‘Thinkin bout you’. Dat kun je toch niet menen… Het is bijna misdadig om mensen daarnaar te laten luisteren. En l’histoire se répète want dat nummer heeft drie keer zo veel Spotify-streams dan mijn favoriet ‘Pyramids’, dat een beetje achteraan bungelt in de ranglijst.
Typisch hè, bij al dit soort albums vind ik dus de nummers waar in mijn eigen ogen de meeste muziek in zit het beste en vindt de doelgroep de nummers die ik het verschrikkelijkst vind het beste. Dat illustreert perfect hoe mensen die van verschillende genres houden verschillend naar muziek luisteren. Interessant.
Nou, krijgen we nu weer wat leuks? Hmm nou ja, wel mijn genre maar niet mijn favoriete plaat. De vrouwelijke Bob Dylan, maar dan zonder Nobelprijs.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.