Vinex

“Eigenlijk is deze hele wijk een soort mega-gentrificatie.”

“Een soort mega-wat?”

We liepen door een van de vele groenstroken bij ons in de wijk. Dat doen we vaker op zondagochtend. Het was een prachtige zonnige winterdag.

“Gentrificatie. Ik weet het, lelijk anglicisme. Het fenomeen dat men probeert door huisvesting te creëren voor mensen met hoge inkomens, hypo’s, yuppen, dat soort toestanden, in mindere wijken de hele woonomgeving omhoog te trekken.”

“Aha. Zoals die sloopwoningen in Rotterdam?”

“Kluswoningen.”

“Ja, die.”

“Precies. Zeg, zijn dat niet die lui die aan de overkant van de straat wonen, die pas een kind hebben gekregen?”

“Ja, ik geloof het wel. Dat is toch die vrouw met die, eh…”

“Ja. Zouden die er niet moeten als je borstvoeding geeft?”

“Nee joh, veel te duur. En ze gaan toch niet lekken. Als het goed is.”

“En zo’n baby zuigt ze ook niet van zijn plek?”

“Viespeuk.”

De man en vrouw waren nu dichtbij. Hij had een enorme tatoeage in zijn nek, de vrouw had een uitbundig decolleté.

“Hee hallo. Nou, gefeliciteerd hoor. Ach, wat ziet ze er schattig uit. Het is toch een meisje? Vind je ook niet, Ief?”

“Jaja, zeker.”

“Hoe heet ze?”

“Dank je. Het is een poepie hè. Jayleen heet ons engeltje.”

met dank aan het onvolprezen Meertens Instituut en aan het al even onvolprezen Onze Taal