Tenen

He verdorie, dacht hij. Hij was zijn badslippers vergeten. Hoe kon hij zo stom zijn? Niet douchen was geen optie, hij kon moeilijk bezweet en stinkend zijn schone kleren aantrekken en zo in de auto stappen. Dan maar met blote voeten naar de douche. Dat vond hij een heel vies idee. Hoe lang was het geleden, dertig jaar of zo? Toen had hij van zijn vader geleerd dat je in zwembaden, sportkleedlokalen, noem maar op, altijd slippers moet dragen. Als je met je blote voeten in het water staat waarin allerlei andere mensen hebben gestaan kun je voetschimmel oplopen. Dat vond hij een heel vies idee. Voetschimmel, bah, alleen het woord was al vies. Zouden je voeten er dan net zo uitzien als een brood wat je per ongeluk te lang hebt bewaard, met zo’n zachte, groene, een beetje harige laag eroverheen? Hij wist het niet, hij wist alleen dat hij het tegen elke prijs wilde voorkomen. Daarom altijd slippers, altijd goed wassen, en nog beter afdrogen. Want dat wist hij ook dankzij zijn vader, als je je niet goed afdroogde tussen je tenen dan kon je ook ellende overkomen.

Daar stond hij, op zijn blote voeten. Hij zeepte zich in, en gaf zijn voeten een extra dikke laag schuim. Afspoelen dan maar, en hij besloot daarna zijn voeten nog een keer te wassen. Teen voor teen schuurde hij helemaal schoon, balancerend op één voet. Het was alles wat hij kon doen om de vieze, onzichtbare schimmels die zich in het laagje water op de grond van de doucheruimte bevonden kwijt te raken. Hoe zou dat eigenlijk werken? Zouden er dan sporen in het water drijven, net als van paddestoelen? Hij moest het toch eens opzoeken, misschien stond het op wikipedia. Nog een laatste keer wreef hij over zijn voeten. Hij moest nu alleen nog op zijn blote voeten de doucheruimte uitlopen en terug naar zijn locker. Hij voelde een golf van misselijkheid opkomen.