Sporttas

Hij viel onmiddellijk op in de menigte die zich vanuit het Centraal Station naar allerlei Haagse hoeken en gaten verspreidde. De man was klein, hooguit één meter vijfenzeventig. Echt jong was hij niet meer, eerder rond de veertig. Hij had een iets donkerder huidskleur dan de gemiddelde Fries met achternaam Huistra, vermoedelijk was hij van Zuidoost-Aziatische afkomst. Hij was zeer slank, zeg maar gerust tenger of zelfs mager. Door zijn postuur in combinatie met zijn motoriek had hij een uitermate feminiene uitstraling. Dat werd nog versterkt door de tas die hij droeg en vooral de manier waarop hij dat deed. Het was een soort nepleren sporttas, model voetbaltas van dertig jaar geleden, met vrij lange hengsels, zwart met wit opschrift. Hij droeg de tas in zijn rechterhand, iets van het lichaam af. Hij probeerde zo snel te lopen als hij maar enigszins kon. Hij maakte duidelijk grotere passen dan voor hem gebruikelijk was. Bovendien maakte hij hele snelle passen, waardoor hij onvermijdelijk wild met zijn vrije linkerarm zwaaide. Logisch, hij wist immers wat zich in de sporttas bevond. Hij moest en zou voor half negen op zijn bestemming arriveren, anders was het leed niet te overzien. Hij sloeg de hoek om naar de Schedeldoekshaven, stak halverwege het bruggetje over en ging even verderop linksaf richting Muzenplein. Daar verdween hij ergens in een flatgebouw. Het was twee minuten voor half negen.