Het was koel in de kamer, weldadig koel zelfs gezien de warmte die de laatste weken over het land hing. Aafke liet zich vallen op het nepleren bankstel. Ze durfde niet te gaan zitten op de gemakkelijke stoel met de hoge leuning waar opa altijd in had gezeten, dat voelde niet goed. De bekleding van de bank was versleten, de knopen nog steeds even nutteloos. Toen ze, gekleed in een kort zomerjurkje, ging zitten kwam de herinnering meteen bovendrijven. Als je ’s zomers een tijdje op de bank had gezeten en je stond op, dan hoorde je een vreemd zuigend geluid, alsof je jezelf moest losscheuren van de bank. Het was donker in de kamer, de kleine, hoge ramen lieten weinig licht door en het weinige licht werd gedempt door de ouderwetse vitrage met de kanten onderkant. Aafke keek richting de doorgang naar de keuken. Plotseling was het net alsof ze oma, al zo lang geleden overleden, zag staan, leunend op haar houten wandelstok met het gebogen handvat. Haar blik vanachter het karakteristieke jarenvijftigmontuur was warm. Aafke rilde. Aan de muur zag ze de foto’s hangen, de trouwfoto van haar ouders, gemaakt vijftien jaar voor het fatale ongeluk, de kinderfoto’s van haar, met bril en de gehate beugel, en van haar broertje. God, haar broertje. Het werd steeds moeilijker voor haar om de herinnering levend te houden. Waarom had zij net die avond bij een vriendin gelogeerd?
En nu zat ze hier. Wat moest ze ermee? Het huis moest binnen twee weken leeg zijn, de corporatie wou de woning zo snel mogelijk weer verhuren. Ze kon helemaal niets met het meubilair. Haar appartement van 65 vierkante meter stond al te vol, en ook als dat niet zo was geweest had ze niets gekund met de ouwe meuk waar het huis mee volstond. Een souvenir, dat wilde ze wel. De foto’s natuurlijk, of toch niet? Het beeld van het Heilig Hart op de kast? Nou nee, te veel ongewenste herinneringen. De ouderwetse radio dan maar, zo’n mooi oud klokmodel. Waarschijnlijk was Philip Bloemendal nog niet in dienst geweest van de voorganger van de NOS toen de radio voor het laatst geluid had geproduceerd. Maar de radio herinnerde haar aan al haar bezoeken aan het huis. Het apparaat was haar elke keer opgevallen, zoiets hadden ze thuis niet. Het waren geen vervelende herinneringen.
Aafke zuchtte diep, keek voor de laatste keer om haar heen en stond op. Haar benen plakten aan de bank vast.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.