Iedereen kent wel de verhalen van voetballers, tennissers of wielrenners die net een seizoen te lang doorgaan. Of van politici die één verkiezing te lang rekenen op de steun van de kiezers. Nog treuriger zijn de mislukte comebacks, waarbij me meteen de namen van Björn Borg, Martina Hingis (2x!) en Michael Schumacher te binnen schieten. Uiteraard zijn er ook in de muziek vele voorbeelden van het fenomeen ‘one too many’, zoals het album Raised on radio van Journey uit 1986.
De carrière van Journey kan moeiteloos in vier fasen worden opgedeeld. De vierde, allerlei comebacks na de jaren tachtig, kunnen we gevoeglijk vergeten. Journey begon ergens begin jaren zeventig als het bandje van twee Santana-alumni. Iedereen die de film Woodstock heeft gezien zal zich Gregg Rolie kunnen herinneren, de toetsenist en zanger van de band van Carlos Santana. Gitarist Neal Schon zal allicht wat minder indruk hebben achtergelaten, in Journey zijn de rollen wat mij betreft omgedraaid. De ritmegitarist uit Santana blijkt namelijk zelf een meer dan verdienstelijk gitarist. De band heeft ook nog een bekende drummer, de Engelse Zappa-veteraan Aynsley Dunbar. Bassist Ross Valory completeert de band. Ze nemen in deze samenstalling drie albums op, die niet kunnen rekenen op veel waardering. De muziek kan omschreven worden als licht jazzy hardrock. Ik vind die eerste drie albums geweldig. De kapsels vind ik nog geweldiger.
In 1977 treedt Steve Perry toe toe de band. Tot op dat moment was Gregg Rolie meestal de zanger, af en toe afgewisseld door Neal Schon. Perry beschikt over een redelijk gouden strot, een tenor die hij regelmatig zo hoog laat gaan dat je vermoedt dat het kleine, ielige menneke wel heel lange tenen moet hebben als dat daar uit moet komen. Met de komst van Perry wordt de muziek commercieel gezien een stuk aantrekkelijker. Ze nemen een drietal albums (en een live-album) op met veel meer bluesy rock. Deze kunnen op meer waardering van de critici rekenen en verkopen ook een heel stuk beter. Vooral Evolution uit 1979 (ooit mijn eerste kennismaking met Journey) is een ijzersterk album.
Maar daarna gingen ze pas echt big time. Rolie verlaat de band en wordt vervangen door Jonathan Cain van de Babys. Die wordt ook mede-songwriter en logischerwijs gaat de muziek een stuk meer richting AOR. Dunbar was al sinds Evolution vervangen door de uitstekende Steve Smith, ook al een drummer met een jazz-achtergrond die later vooral zijn geld zou gaan verdienen met druminstructie-dvd’s. Escape uit 1981 en Frontiers uit 1983 zorgen voor een gigantische doorbraak, de band verkoopt vele miljoenen albums. Ze treden door de hele VS op in uitverkochte stadions, wat te zien is op een zeer knullige VHS-registratie. Ook singles blijken succesvol, met Don’t stop believin’, Open arms, en Faithfully scoren ze hits die zelfs in het (hard)rockonvriendelijke Nederland enige aandacht krijgen.
Waarschijnlijk eiste het uitgebreide toeren zijn tol. Smith en Valory verlaten niet geheel vrijwillig de band, en het resterende drietal doet een poging het commerciële en muzikale succes van de vorige twee albums te evenaren. Dat hadden ze dus beter niet kunnen doen. Raised on radio bevat best een paar aardige momenten, zoals het titelnummer en de behoorlijke rocker Be good to yourself. Over de veel te poppy ballade I’ll be alright without you kun je nog discussiëren, en in Why can’t this night go on forever laat Perry nog een keer horen hoe goed hij kan zingen. Schon laat her en der horen gegroeid te zijn als gitarist, en meer in huis te hebben dan de overdrive en dan het fantastische bluesy werk dat hij op Infinity en Evolution zo goed heeft laten horen. Maar het album staat vooral vol met echt onwaarschijnlijke meukmuziek zoals Happy to give en The eyes of a woman. Het zal je eerste kennismaking maar zijn met misschien wel de beste band uit het hele AOR-genre, en tevens een van de eerste ‘superbands’ uit de rockgeschiedenis. Het plaatselijke equivalent van ‘Huize Rust en Vreugd’ in San Francisco was een betere plek geweest voor deze heren om de tijd door te brengen dan de opnamestudio.
Schon en Cain kwamen elkaar een paar jaar later weer tegen bij Bad English, waar Cain tevens herenigd werd met zanger en tieneridool John Waite die het zingen bij de Babys voor zijn rekening had genomen. Bad English bracht twee prima AOR-albums uit en scoorde een aantal hits. Perry bracht (overigens al vóór Raised on radio) een solo-album uit dat nog mislukter is dan Raised on radio. In 1996 werd Journey heropgericht, maar na een album verlieten de beide Steve’s (zanger Perry en drummer Smith) de band weer en daarna kwam een reeks Perry-klonen opdraven als zanger. Het zal allemaal wel. Luister gewoon maar naar de oude glorie.
Journey – Lovin’, Touchin’, Squeezin’
Journey – Don’t Stop Believin’
En voor de liefhebbers van het betere gitaarwerk en een vleugje Santana:
Journey – Look Into The Future
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.