Opgewarmd lijk

“Zeg.”

“Hmmm.”

“Ief”

“Hmmm.”

“Wat ben jij een ouwe lul, man!”

“Hmmmh?”

“Ja, ik heb dat gelul van jou op je blog eens een beetje gelezen. Is het jou nog niet opgevallen?”

“Hmmmh? Wat?”

“Nou, volgens mij luister jij nooit naar muziek van na de uitvinding van de Senseo.”

“Oh? Nou ja, dat valt wel mee toch? Ik heb laatst nog geschreven over Noordkaap, toen dat werd opgenomen ging Miley Cyrus al bijna naar kindergarten.”

“Dronk jij toen al Senseo?”

“Euh, nee, maar dat doe ik nu ook niet. Weet je, die muziek van tegenwoordig, dat valt bij mij allemaal onder het kopje Commodore 64-muziek, allemaal nepcomputersamplerschijtshit.”

“Welnee, zo af en toe komt er ook nog wel eens een cd uit waarop gewoon mensen met instrumenten samenhangende herrie produceren.”

“O ja? Nou, ik ga eens kijken.”

En dus toog Ief, hoewel hij zichzelf had voorgenomen te stoppen met het kopen van cd’s, onlangs nog eens naar de platenzaak. Gelukkig zijn er in Delft nog een paar goeie dealers te vinden. En daar kocht hij op de van hem bekende wijze een stapel cd’s, om naar de volgende dealer te gaan en daar nog een stapel te kopen, om daarna terug te gaan naar de eerste dealer om die paar cd’s die hij wel in zijn handen had gehad, maar had teruggelegd in het bakje, toch ook nog maar te kopen. Nou is nieuw in het geval van Ief een beetje discutabel, want de ‘jongste’ band die voor uitbreiding van de collectie zorgde is Kings of Leon, en die bestaan sinds deze eeuw bestaat en zijn alweer aan album nummer zes toe.

Maar vandaag gaat het niet over de gristelijke jongetjes uit Tennessee. Eerder het tegenovergestelde. Mijn vader wordt over een tijdje 68 jaar. Hij is helemaal niet vies van gitaarherrie, nooit geweest. Het moet immers ergens vandaan komen. Twee jaar en twee dagen na mijn vader werd in Birmingham een jongetje geboren. Ik sluit niet uit dat de baby bij geboorte al een snor en misschien zelfs een sik had. Voor zijn eerste verjaardag kreeg het jongetje een gitaar cadeau. Toen bleek al gauw dat het jongetje linkshandig was. Zodra hij kon praten schreeuwde hij alleen nog maar: “I want a Gibson SG!” Zijn ouders waren radeloos, want ze hadden geen idee wat een Gibson SG was. Dat konden ze ook niet weten, want de eerste SG kwam immers pas in 1960 op de markt. Maar de kleine Tommy wist al lang dat dat zijn kopje thee zou gaan worden. Als hij oefende op zijn gitaar vond hij die nuffige akkoordenschemaatjes uit de lesboekjes maar eindeloos saai. Het klonk allemaal zo lieftallig, bah. Meisjesmuziek. De kleine Tommy wilde veel heavier riffs spelen. En dan van die lekkere solo’s erdoorheen. Hij stelde zich voor dat er dan een meneer naast hem stond met een beetje een jankerige, nasale stem, die dan enge verhalen zou zingzeggen door een microfoon, en nog een andere meneer met zo’n veel te grote basgitaar die putdiepe lijnen speelde, en een meneer die zowat volledig achter een drumstel verborgen ging moest dan de heerlijk trage, meeslepende ritmes spelen. Hij deelde zijn droom op school met zijn speelkameraadjes Ozzy, Terence en Bill, terwijl ze insecten pootjes uittrokken en veldmuizen doodmartelden. Die vriendjes zagen er wel wat in.

Het zal niet echt zo zijn gegaan, maar ja, een beetje fantasie kan geen kwaad. In elk geval werd eind jaren zestig in Birmingham Black Sabbath gevormd. Een van de (zo niet: de) eerste echte heavy metal bands, de eerste die occultisme en dat soort lachwekkende flauwekul als inspiratie voor teksten ging gebruiken, zes briljante albums, Ozzy weg, Ronny James Dio (nep), 146 comebacks, steeds slechtere albums, blablabla.

Nou kijkt Ief nauwelijks tv, dat vindt hij de grootste verspilling van zijn tijd die hij kan bedenken. Maar zo af en toe zag hij een flits van de zogenaamde Reality Show de Osbournes, en vond het toch wel ontluisterend om de zanger (nou ja) van War Pigs rond te zien scharrelen als een overduidelijk slachtoffer van allerlei substanties die niet noodzakelijkerwijs heel bevorderlijk voor iemands gezondheid zijn. De man was alleen nog maar in staat om onverstaanbaar binnensmonds gebrabbel in een sowieso onverstaanbaar accent uit te stoten. Alsof de man al dood was maar de dokter weigerde de overlijdensakte te tekenen omdat hij eerst een handtekening van Ozzy wilde, maar ja, die kon niet meer tekenen.

En toen was het 2013 en was er opeens “13”, een nieuw album van Sabbath mèt Ozzy terug in de gelederen. Drie mannen in de leeftijd van mijn vader die een bak herrie produceren waar de gemiddelde bejaarde van schrik zijn kunstgebit van uitvliegt. En Ozzy klinkt alsof hij nooit weg is geweest. Dit is gewoon de opvolger van Sabotage uit 1975, misschien moet ik wel zeggen van Vol. 4 uit 1972. Want het is echt een steengoed album. De riffs van Iommi zijn weer legendarisch in wording. Wat een ongelofelijk heavy herrie produceert die man toch! En aangezien vijf van de acht nummers (ruim) over de zeven minuten gaan krijgt hij ook alle tijd en ruimte om er flink op los te soleren. Een standbeeld voor die man. Good old Geezer (Terence) Butler legt heerlijke baslijnen op het tapijt van het bejaardentehuis. Helaas mocht drummer Bill Ward om contractuele redenen niet meedoen, en dus komt een vijfenveertigjarig sjneuzelke van Rage Against the Machine opdraven. Die doet dat best goed, maar je mist toch Bill Ward met zijn drumfills. De grootste verrassing is echter zombie Ozzy, opgestaan uit zijn graf, hij klinkt net als veertig jaar geleden en de teksten zijn volledig verstaanbaar. Die zijn trouwens geschreven door Geezer Butler en gaan nogal regelmatig over religieuze worstelingen en twijfels. Mooi.

Weet je wat Ief het allermooiste vindt aan het album? In de fade-out van slotnummer Dear Father hoor je opeens een kerkklok luiden in een hevige regenbui. Precies dezelfde kerkklok als in de intro van het eerste nummer van het allereerste album uit 1970. Het nummer Black Sabbath van het album Black Sabbath van de band Black Sabbath, dus, voor alle duidelijkheid. Dit vindt Ief echt geweldig, zo’n circulaire bouw als in de betere boeken van Hugo Claus. Maar het zal toch niet betekenen dat dit het laatste album is?