Medicijn

Een half jaartje geleden ben ik veertig geworden. Normaal zeggen verjaardagen en leeftijden mij niet zo veel, maar deze keer heeft het er flink ingehakt. Ik maakte mijzelf, als bewust kinderloze, maar wijs dat ik nog steeds bij de jongere generatie hoorde, grijze haren of niet. Tsja. Sinds de dag dat ik etc. loop ik met een beetje een soort van halve midlife crisis rond.

Vorige week ging ik bij mijn favoriete boekhandel, De Omslag in Delft, langs om een bestelling op te halen. De verzamelde gedichten van Johnny van Doorn. Ik kom de winkel binnen, eigenaresse Trude Gerritsma vraagt of ik meneer Habets ben, zoekt het boek in een stapel, kijkt me aan en zegt: “Maar jij bent toch veel te jong voor Johnny van Doorn?” Nou, het was lang (zes maanden) geleden dat ik zo’n glimlach op mijn gezicht had gehad. Ik antwoord: “Ja, nou ja, haha, ik hoorde voor het eerst van hem toen zijn overlijdensbericht in de krant stond. Dat was geloof ik in mijn eindexamenjaar.”*

Nog verguld loop ik naar buiten. Ik besluit de bus naar huis te nemen, het regent. Ik verheug me op het lezen en hardop declameren van de gedichten van Johnny the Selfkicker. De bus stopt voor mijn neus, ik stap in. Het is erg druk, ik moet me naar achteren worstelen. Een vriendelijk meisje van een jaar of vijftien ziet me staan en vraagt: “Wilt u misschien zitten, meneer?”

Bron: wikipedia, foto Tom Ordelman

*Klopt niet, ik zat nog in de vijfde klas