De flat was netter dan Richard Jansen had verwacht. Zo te zien werd er regelmatig schoongemaakt. De inrichting was uitzonderlijk sober. Er was een goedkoop bankstel, waarop Robert Willems onderuitgezakt zat, een ouderwetse fauteuil, waarschijnlijk een erfstuk, waarop Richard was gaan zitten, ertussen in een uitermate gammel salontafeltje met daarop de voeten van Robert en dat was het zo’n beetje. Geen televisie, stereo, boekenkast of wat dan ook. Er hing niets voor de ramen.
-“Hoe lang woon je hier nou”
Robert nam een slok van zijn halveliterblik AH-Basic bier. Naast de bank waarop hij zat stonden nog vijf blikken.
-“Ruim een half jaar. Gezellige boel hier. Je weet toch dat ze dit de zelfmoordflat noemen? Ik heb er al drie naar beneden zien gaan. Serieus.”
Hij nam nog een slok. Het blik was leeg, hij kneep het samen en gooide het onder het tafeltje. Hij pakte een nieuw blik.
-“Ik ruim straks wel op.”
-“Het is wel een beetje… kaal.”
-“Ach man, ik heb niet meer nodig.”
-“Wat doe je dan de hele dag.”
Robert haalde zijn schouders op. Richard keek nog een keer rond. Hij viel hem op dat de deur van de koelkast op een kier stond.
-“Waarom staat die koelkast open? Waarom zet je je bier eigenlijk niet in de koelkast?”
Robert keek hem vermoeid aan.
-“Geen stroom.”
-“Geen stroom? Serieus? Maar hoe kun je dan hier wonen? Hoe, wat eet je eigenlijk?”
-“Ik heb wel gas. Maar meestal eet ik met Max mee.”
-“Wie is Max?”
-“Mijn hond. Bij de Lidl kun je heel goedkoop hondenvoer krijgen, dus dat is niet iets waarop ik kan bezuinigen, mocht je je dat afvragen. Ik vind het ook prima smaken,”
Hij grijnsde en dronk het blik leeg. Hij gooide het naast het andere en nam een nieuw.
-“Ik zie helemaal geen hond, ook geen sporen ervan.”
-“Hij is van het balkon gevallen. Ik heb geen nieuwe genomen, geen geld, dat houden jullie allemaal in.”
-“Een hond die van een balkon valt? Dat heb ik nog nooit gehoord.”
-“Toch gebeurd.”
-“Goed, ander onderwerp. Bezuinigen kun je waarschijnlijk niet echt meer, behalve op bier. Kun je niet gaan werken?”
-“Ja, echt lekker. Een jurist met een strafblad, heel populair. Tenzij er ergens een advocatenkantoor is gespecialiseerd in het adviseren van eigenaren van illegale wietplantages.”
-“Ja, dat snap ik. Maar kun je geen ander werk doen? Onder je opleidingsniveau?”
-“Heb ik wel eens geprobeerd. Maar ze willen niemand die stinkt naar hondenvoer.”
Richard bestudeerde zijn dossier zonder dat hij er in slaagde om iets tot hem door te laten dringen.
-“Heb je er bezwaar tegen als ik even naar het toilet ga?”
-“Nee tuurlijk niet. Moet je wel de deur open laten, anders sta je in het donker. Ik heb geen zin om je pis op te ruimen. En maak je geen zorgen, ik heb wel water.”
-“Hoe heb je het eigenlijk voor elkaar gekregen om wel gas te hebben maar geen elektriciteit?”
-“Ik heb de lui van de stroomafdeling gebeld en gezegd dat ik een half jaar naar het buitenland ging. Of ze het voor die tijd af wilden sluiten. Deden ze. En ze praten blijkbaar niet met de lui van het gas die een bureau verder zitten. Scheelt geld, ben ik sneller van die kutschulden af. Kloteboete. Ik hou niet eens van wiet.”
Richard liep naar de gang. Voor zover hij het in het donker kon onderscheiden was ook het toilet netjes. Toen hij terug in de kamer kwam was de bank leeg. De deur naar het balkon stond open. Robert stond geleund tegen de reling waarom hij zijn handen geklemd hield, wijd uiteen. Ook al was dit maar de vijfde verdieping, je had vanaf het balkon een prachtig uitzicht over de weilanden aan de rand van de stad.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.