Het was stil in de kamer. Het enige hoorbare geluid was het regelmatige getik van een ouderwetse hangklok. Meestal drong het geluid van spelende kinderen van buiten het huis binnen, maar op deze troosteloze regenachtige dag speelden er geen kinderen op straat. In een stoel zat een man. Hij zat er al uren, vrijwel onbeweeglijk. Om twee minuten over half negen die ochtend was het telefoontje gekomen waar hij al zo lang voor vreesde. Het kwam toch nog eerder dan hij had gedacht. Of was het gehoopt?
Een auto kwam de bocht om. Het schijnsel van de koplampen gleed spookachtig door de kamer. Het meubilair was ouderwets, veel bruin. De muren waren met bloemetjesbehang bekleed, op de grond lag groenige vloerbedekking. De kasten en de vensterbanken waren leeg, op één foto na. Het was een huwelijksfoto uit een ver verleden. De bruid, met bolle wangen, droeg een hooggesloten en wijdvallende donkere jurk. De bruidegom had een strakke scheiding in het haar en droeg een bril met een groot, hoornen montuur. Om zijn hals droeg hij een ietwat slordig geknoopte smalle stropdas.
De man in de stoel knipperde met zijn ogen toen het felle licht van de koplampen in zijn ogen scheen. Hij nam zijn bril af en wreef door zijn ogen. Moeizaam stond hij op, hees zijn broek omhoog en met krakende knieën liep hij naar de schemerlamp in de hoek van de kamer. Hij knipte de lamp aan, een gelig licht verspreidde zich door de kamer.
De klok begon te luiden. Na elf slagen hield het luiden op.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.