Hassan

In het roomwitte Limburg van begin jaren tachtig hoefde hij niets te doen om op te vallen. Hassan. In de wijk aan de rand van Sittard bevolkt met arbeiders en ‘lower middle class’ woonden destijds welgeteld twee gezinnen van Marokkaanse afkomst. Hassan was de oudste thuis. Hij zat op voetballen bij de locale club, als enige allochtoon. Hassan was veel kleiner dan de meeste teamgenoten. De teamoutfits pasten hem totaal niet. Vooral ’s winters, als gespeeld werd in shirts met lange mouwen, was het een koddig gezicht om Hassan over het veld te zien gaan. De mouwen van zijn shirt waren altijd veel te lang. Als Hassan over het veld rende flapperden de lege uiteinden om hem heen. Rennen kon Hassan als de beste. Hij was echt razendsnel, vooral op de eerste meters. Logisch dus dat hij altijd rechtsbuiten was.

Februari 1982, een gure wind blaast door Zuid-Limburg. De D1 van de Sittardse club speelt een uitwedstrijd in het zuidelijker gelegen Schinnen. Onderweg, in de auto’s van een paar vaders van teamgenoten, waren ze door de heuvels gereden. Hassan had van zijn vader gehoord dat de bergen thuis in Marokko, in het Rifgebergte, soms meer dan 2000 meter hoog waren, bijna tien keer zo hoog als de Limburgse heuvels. Hassan kon zich er niets bij voorstellen. Hij had het koud. Als de bal nou eens zijn kant op kwam, dan kon hij rennen en werd hij warm. Maar zijn team werd weggespeeld en kwam nauwelijks van de eigen helft af. Hassan staarde naar het eigen strafschopgebied waar de strijd zich afspeelde. Zijn blik stond op oneindig.