Louw Verhoeven keek naar het schap bij de Albert Heijn waar de basilicum moest liggen. Als hij een paar stappen naar achter deed kon hij zien dat er helemaal achteraan nog net één bakje lag. Hij kon er met geen mogelijkheid bij. Er resten hem twee of drie opties: een medeklant om hulp vragen, personeel om hulp vragen, of zich erbij neerleggen dat hij geen verse basilicum in zijn gerecht kon verwerken. Hij koos voor het laatste en zuchtte diep.
1 Meter 61 was hij. Slechts. Al zijn hele volwassen leven lang, 64 jaar, was hij één brok frustratie. Nog iets meer dan een jaar en hij kon eindelijk met pensioen. Dan zou hij verlost zijn van de meewarige blikken van collega’s als hij met hen in een rij stond in de kantine, of de onbeschaamde blikken op het geleidelijk groter geworden kale plekje boven op zijn hoofd als ze in de lift stonden. Toen hij jong was viel hij in ieder geval nog niet op tussen vrouwen. Die waren vaak zelfs kleiner dan hij. Maar die jonge meiden staken allemaal bijna een kop boven hem uit. Laatst was er een nieuwe collega gekomen, die gevolleybald had tijdens haar studententijd. Ze was 1 meter 93. Louw durfde niet met haar in een kamer te verblijven en geneerde zich dood tijdens het afdelingsoverleg.
Boodschappen doen was een hel. Mannen stonden in de rij om als galante ridders dames, liefst jongedames maar ouder mocht ook, te helpen die niet bij het bovenste schap konden. Maar hem keken ze alleen maar meewarig aan. Het leek wel alsof in vergelijking met dertig jaar terug het hoogste schap nog een stuk hoger was komen te hangen. Daarom was hij al lang geleden maar overgestapt op de methode om niets te koken waarvoor hij iets van bovenin de winkel nodig had. Twintig jaar geleden kreeg hij een tip van een collega, bijna proestend uitgesproken trouwens, om lid te worden voor de belangenvereniging voor kleine mensen. Dwergen, iets minder politiek correct geformuleerd. De grens voor mannen om lid te mogen worden bleek op 1 meter 60 te liggen. Alsof hij dankzij die ene centimeter minder last had van de problemen waar dwergen nou eenmaal mee geconfronteerd worden. Liegen over zijn lengte vond hij ook weer te ver gaan. Als rechtgeaard gereformeerd opgevoed ex-christen kon hij niet liegen. Bovendien zou hij zich dan nog kleiner moeten voordoen dan hij al was. Die lat vond hij te hoog liggen.
Hij stond inmiddels bij de kassa. Het meisje achter de kassa zat uiteraard op een stoel maar haar ogen bevonden zich op dezelfde hoogte als de zijne. Ze lachte vriendelijk naar hem en wenste hem een prettige dag nadat hij had afgerekend. De lift naar het parkeerdek liet hij lopen, wachtend op de volgende waarin hij hopelijk alleen zou staan.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.