Zoals elke ochtend nam hij plaats in de eersteklascoupé. Het was via zijn werkgever eenvoudig en goedkoop om het abonnement voor het woon-werkverkeer op te plussen naar eerste klas. Hij maakte al jaren gebruik van die mogelijkheid. Vandaag zag hij er anders uit. Normaal droeg hij altijd een net pak, bij voorkeur gekocht bij Oger. Veel collega’s kwamen wel eens in informele kleding naar kantoor, maar hij niet. Hij voelde dat hij altijd een stap extra moest zetten, dat hij altijd net wat harder moest lopen, net wat representatiever gekleed moest zijn. Maar vandaag liep hij rond in bedoeld rafelige jeans van een duur designermerk en een sweater. Het was de dag van het bedrijfsuitje, ze zouden ’s middags een sportief programma gaan afwerken dat nog geheim moest blijven.
Bij het instappen voelde hij de blikken van de medereizigers. Dat gebeurde elke dag wel, maar deze keer was het erger. Hij probeerde daar boven te staan, maar dat lukte niet erg goed. Het was niet ver naar de stad waar het kantoor stond, dus meestal werd niet gecontroleerd. Vandaag had hij geluk, de conducteur kwam de coupé binnen en controleerde de kaartjes. Hij overhandigde zijn chipcard aan de man van een jaar of vijftig die met een duidelijk Limburgs accent sprak. De conducteur hield de kaart voor zijn apparaat, gaf hem terug en wenste hem een prettige dag. Twee rijen verder zat een jongen met tunnels in zijn oren en een hoodie. De conducteur vroeg de jongen beleefd doch beslist om naar de tweede klas te verhuizen. Hij voelde de gêne bij een deel van de medereizigers. Of verbeeldde hij zich dat maar?
Toen hij uit de trein stapte zag hij op het perron een collega lopen, al even informeel gekleed. “Hee Edward, heb je er al zin in?” “Yo Aziz, tuurlijk man, vanavond pils hakken op kosten van de baas. Lekker toch?”
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.