Deurbel

Hij dacht toch zeker niet dat hij hiermee weg ging komen? “Borrel van werk, wordt wat later.” En dan denken dat hij het fatsoen had gehad om een sms te sturen en dus niks verkeerds had gedaan. Hij zou wel weer ver na middernacht stomdronken thuiskomen. Het was altijd hetzelfde liedje. Vooral als die sloerie erbij was. Ze schrijft zulke goede notities. Ze heeft altijd meteen door waar het over gaat. En hij maar als een blije puppy tegen haar opspringen, elke kans aangrijpend om bij haar in de buurt te zijn. Hij had totaal niet door hoe zielig dat was, die meid was slim genoeg om genadeloos gebruik van hem te maken, ze hoefde alleen maar af en toe naar hem te lachen of haar bewondering uit te spreken over iets – al dan niet – slims wat hij had gezegd en hij was weer niet te houden. En tijdens de borrel maar hopen dat ze een keer wat verder wilde gaan dan alleen een lach. Als ze dan naar huis ging en bij die zak het pijnlijke besef doordrong dat hij toch weer niet hoefde te presteren die avond, dan ging hij zich weer te buiten aan een sloot alcohol. En zij zat maar thuis te wachten.

Ze was er klaar mee. Ze wilde naar bed, ze had er geen zin in om vannacht de strijd met hem aan te gaan. Met een vilein lachje op haar gezicht deed ze de ketting op de deur. Van haar broer, enthousiast doe-het-zelver, had ze een keer geleerd hoe ze de deurbel kon uitschakelen. Hij bekeek het maar, hij ging maar bij zijn jonge godin aanbellen, eens zien of hij daar mocht overnachten. Ze wist maar al te goed dat dat niet zo zou zijn. Erger vond ze de kleine kans dat ze zich vergiste.