De heks

“Dan heb ik hier voor u de sleutel van kamer 14. U vindt kamer 14 op de eerste etage, de trap bevindt zich achter de klapdeuren naast het restaurantgedeelte. Het ontbijt wordt morgenochtend tussen half zeven en negen geserveerd in het restaurant. Indien u het hotel nog verlaat en na elf uur terugkomt, dan kunt u naast de deur op de bel drukken en zal worden opengedaan. Kan ik verder nog iets voor u betekenen? Niet? Dan wens ik u een prettig verblijf.”

Stefan knikte zo vriendelijk als hij kon opbrengen naar het meisje. Ze was opvallend jong en verrassend mooi. Haar slanke – in Stefan’s ogen iets te slanke – postuur kwam goed tot zijn recht in de strakzittende bedrijfskleding. Misschien vergiste hij zich, maar hij had de indruk dat ze enigszins bezorgd naar hem had gekeken. Hij liep de trap op. In de plastic tas die hij droeg, de enige bagage die hij bij zich had, hoorde hij het gênante gerinkel van glas tegen glas. Het whiskyglas had hij van huis meegenomen, de fles goedkope whisky (Glen Talloch) had hij nog net voor sluitingstijd gescoord bij Gall & Gall. Het hoefde niet echt lekker te zijn, als het zijn werk maar deed.

Stefan was aangekomen bij de deur van zijn kamer. Hij keek naar de kamersleutel in zijn hand. Het was een gewone ouderwetse ijzeren sleutel, met aan dezelfde ring een metalen plaatje bevestigd met het cijfer 14 erin gestanst. Het plaatje was behoorlijk gedeukt. Hij kon zich eigenlijk niet herinneren wanneer hij voor het laatst in een hotel was geweest zonder fancy kaartje met magneetstrip of chip als kamersleutel. Als hij met Yvonne op vakantie ging kozen ze altijd relatief dure en luxe hotels, en de steriele zakenhotels waar hij voor zijn werk wel eens verbleef waren helemaal van een andere categorie dan deze potentiële vlooienbak. Maar ook dat deed er niet toe, als hij maar weg was van huis.

De kamer was sober ingericht maar verrassend netjes. Het behang was egaal en vertoonde geen scheuren, de vloerbedekking zo te zien nog niet zo oud en het schaarse meubilair vooral functioneel. Stefan nam plaats op de rand van het bed, maakte zijn veters los, stond weer op om de fles en het glas uit de tas te halen die hij achteloos op de grond liet vallen, schonk een flinke klets in het glas en ging languit op het bed liggen.

Hij had Yvonne leren kennen toen ze allebei eind twintig waren en zij bij het bedrijf kwam werken waar Stefan al een paar jaar in dienst was. Al na de derde vrijdagmiddagborrel beëindigde ze de avond in zijn bed. Ze had op dat moment nog een relatie met een zekere Pieter. Stefan had hem nooit ontmoet, Yvonne dumpte hem voortvarend. Na goed drie maanden en de even onvermijdelijke als ongemakkelijke bekendmaking aan collega’s dat ze een relatie hadden trok Yvonne bij Stefan in. Weer een paar maanden later verhuisden ze samen naar een groter, behoorlijk duur appartement. Hun relatie was van begin af aan uitstekend geweest en was dat in wezen ook altijd gebleven. Maar na een jaar ongeveer had Yvonne het aangedurfd om het onvermijdelijke thema ter sprake te brengen. Ze wilde graag kinderen. Stefan vond zichzelf nog te jong, wilde er niet over nadenken, probeerde gesprekken telkens een andere kant op te sturen.

De whisky smaakte niet echt maar was toch ook niet zo vies als hij had gevreesd. Even had Stefan de tv aangezet maar hij kon zijn gedachten toch niet bij het vertoonde houden. De voetbalwedstrijd tussen twee vage Afrikaanse landen op Eurosport die vermoedelijk al een half jaar geleden was gespeeld was zelfs voor zijn huidige stemming te stompzinnig. Betaal-tv had het hotel niet in de aanbieding. Stefan hoopte eigenlijk vooral snel in slaap te vallen. Wellicht hielp een tweede glas.

Toen Yvonne 34 werd dwong ze Stefan een keuze te maken tussen kinderen of einde relatie. Haar biologische klok tikte zo luid dat Stefan het bijna kon horen. Hij besloot dat hij het nu ook weer niet zo belangrijk vond, zeker niet belangrijk genoeg om hun relatie voor op het spel te zetten, dus mokkend stemde hij ermee in dat ze zouden proberen zwanger te worden. Dat lukte echter niet. Na jaren vol plichtmatige seks en het doorlopen van het gehele medische circuit en vooral ook het circuit van charlatans en nog ergere oplichters moest Yvonne zich erbij neerleggen dat het niet op natuurlijke wijze zou gaan lukken. Het lag niet aan Stefan volgens de gynaecoloog. Na een jaar mokken en depressieve buien dwong Yvonne af dat ze toch maar ivf gingen proberen. Ze was inmiddels bijna 39. De eerste ivf-poging mislukte. De tweede leidde wel tot een zwangerschap, maar na bijna vier maanden kreeg Yvonne, bladerend in de stapel babytijdschriften en moedervoorlichtingsboeken, een miskraam. Een ernstige depressie en een hele sloot aan medicatie volgde. Stefan kon en wilde haar er niet van weerhouden om, 41 inmiddels, toch nog een derde poging te wagen. Het werd weer een mislukking. De gynaecoloog en deze keer ook Stefan moesten lang op haar inpraten om haar te doen inzien dat ze zich er beter bij kon neerleggen.

Hij was de tel van het aantal glazen kwijtgeraakt, maar dronken voelde hij zich nog niet echt. De jarenlange training als eerst student en daarna werknemer in een omgeving met allemaal stevig drinkende hoogopgeleiden had zijn alcoholtolerantie behoorlijk opgedreven. In elk geval zou hij niet dronken in de goot gaan eindigen want hij bleef toch waar hij was, op de sobere hotelkamer. De slaap wilde nog niet komen.

De hoeveelheid psychofarmaca die Yvonne in de loop der jaren tot zich had genomen was genoeg om een Bentley te rechtvaardigen voor de directeur van Eli Lilly. Toch of misschien wel juist daardoor krabbelde ze weer op. De relatie met Stefan werd eigenlijk beter dan ruim tien jaar het geval was geweest. Ze waren weer bezig met dezelfde dingen, plannen, dromen, spraken weer dezelfde taal. Yvonne kreeg er lol in om vakanties voor hen samen te plannen, Stefan liet het allemaal gebeuren. Nu ze was afgestapt van (vloeibare) dieetregels gingen ze weer veel vaker gezellig uit eten. Hun riante gezamenlijke inkomen maakte een yuppie-achtige levensstijl goed mogelijk. Het hoogtepunt werd een vakantie die Stefan voor hen had geboekt, als huwelijksreis voor het huwelijk dat ze nooit hadden gesloten. Ze gingen naar een overmatig luxe hotel op Capri, een helikopter bracht hen vanuit Napels naar het eiland. Het werd een heerlijke week.

Hij schrok wakker. Tot zijn verbazing zag hij sneeuw op de tv. Die had hij toch uitgezet? Volgens de wekker naast het bed was het pas half twaalf. Hij keek naar de whiskyfles. Driekwart leeg, goed gedaan.

Eigenlijk bij toeval waren ze terechtgekomen in een wijk waar helaas bijna alle huishoudens kinderen hadden. De makelaar die over het nieuwbouwproject ging had hen verzekerd dat de huizen in de wijk ook vaak gekocht werden door kinderloze stellen of juist oudere stellen die de kinderen al het huis uit hadden zien gaan. Quod non. Aangezien de sociale contacten in de wijk vooral tot stand kwamen via de kinderen waren en bleven zij buitenbeentjes. Eigenlijk kenden ze alleen hun directe buren – drie kinderen aan de ene kant, vier uit twee leggen aan de andere – een beetje. Yvonne had echter ontdekt dat kinderen uit de wijk massaal langs de deuren gingen met Halloween. Niet met St. Maarten zoals in hun beider jeugd (in een ander deel van het land) gebruikelijk was, maar met het om onverklaarbare redenen onbegrijpelijke overgewaaide Amerikaanse feest. Yvonne vond het enig om zo veel mogelijk kinderen aan de deur te krijgen. Het begon de eerste keer met een bordje “Trick or treat” dat ze bij de deur hing. Het tweede jaar werden er kaarsen in de vorm van pompoenen aan toegevoegd. Het derde jaar, vorig jaar, had ze in een of andere winkel een heksenoutfit op de kop getikt. In vol ornaat stond ze ’s middags al klaar om de lieftallige buurtkinderen te ontvangen en te trakteren. Maar ’s avonds laat, als de bel al een tijd niet meer had geklingeld, stortte ze in. Vorig jaar had Stefan haar letterlijk van de vloer moeten oprapen.

Hij had er geen zin meer in. Vorig jaar had hij haar er al mee gedreigd dat hij de volgende keer op Halloween de deur uit zou gaan, dat ze het zelf maar uit moest zoeken. Hij had aangeboden om haar te trakteren op een lang weekend of zelfs een week weg, naar New York of naar Monaco. Het leidde tot de meest onaangename ruzie die ze ooit hadden gehad. Dat hij haar dat ook nog moest afnemen. Hij die gewoon nooit kinderen had gewild. Het altijd onuitgesproken verwijt lag eindelijk op tafel.

Het werd dus een hotel. En een fles whisky. De wekker stond op 23:59.