Conny Huisman zette nog een kopje koffie met het Senseo-apparaat. Hoe lang had ze het ding nou? Een jaar of tien? Waarschijnlijk nog iets langer. Tegenwoordig kon je eigenlijk niet meer aan komen zetten met Senseo, het was Nespresso voor en Nespresso achter. Het paste wel bij haar zaak, Conny Mode.
Het was nu tweeënveertig jaar geleden dat ze de zaak was gestart. In het pand ernaast bevond zich nog een daadwerkelijke kruidenier, toen al een uitstervend fenomeen. De kruidenier, Pieters & Zn., was al lang vervangen door een supermarkt met zelfbediening, en die was in de loop der jaren tot twee keer toe naar een kleiner pand verhuisd. Het dorpje was in 1972 kleiner noch groter in vergelijking met nu, maar het bruiste wel van het jonge leven. In de beginjaren had Conny nog een apart hoekje in de winkel met positiekleding, de vele jonge aanstaande moeders in het dorp maakten er grif gebruik van. Conny hoefde niets te doen om klanten naar de winkel te krijgen, alle vrouwen van het dorp vormden tezamen haar clientèle. De jonge vrouwen waren oud geworden en er waren geen jonge vrouwen meer bijgekomen. Alle jeugd trok uit het dorp weg, en als ze er al bleven wonen deden ze al hun aankopen in de stad vijf kilometer verderop.
Voor de vorm ging Conny nadat ze haar koffie op had de jurken in de rekken recht hangen. De winkel hing voornamelijk vol met gebloemde jurken met een ceintuur. Aan uitverkoop deed Conny niet meer, waarom zou ze? De klanten waren niet gevoelig voor mode, en aan seizoenen deden ze ook niet. In het bejaardentehuis werd zo hard gestookt dat de bewoonsters zomer en winter dezelfde jurken konden dragen.
Er waren dagen dat de postbode de enige persoon was die de winkel binnenkwam. Hij bracht voornamelijk ongevraagde reclame voor de postcodeloterij.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.