Ik heb best wel een fundamenteel probleem met dit album. Dat probleem heet Patti Smith. Haar zingen vind ik minstens de helft van de tijd gewoonweg niet om aan te horen. Des te jammerder dat de zang helemaal centraal staat […]

Het is best verfrissend om dit soort muziek (zo veel mogelijk) onbevooroordeeld te luisteren. Net als The Prodigy viel dit mij alleszins mee, het scoort bijna een voldoende. Vooral blues maar ook gospel krijgen een ultramodern jasje aangemeten en dat […]

De Talking Heads… Voor mij een beetje een pfff-band, ik weet niet goed wat ik ermee aan moet. Ik kan er niet echt enthousiast van worden. Frontman David Byrne vind ik echt een enorme eikel, hoewel ik in alle eerlijkheid […]

[Opmerking over mijn luisterproces: ik heb dit album op cd. Dat is zoals vaak bij oudere albums een uitgebreidere versie met in dit geval toegevoegde single-versies en dergelijke. Om mijn waardering te focussen op het album zelf heb ik alleen […]

Mijn impressie van de openingstrack en grootste hit van dit album ‘Smack my bitch up’: bijna zes minuten gekke computergeluidjes waar af en toe iemand de titel overheen schreeuwt en als afwisseling, een soort bridge, hebben we een passage met […]

Er staan niet heel erg veel bluesalbums in de lijst. Het allerbelangrijkste staat er niét in: Robert Johnson’s King of the Delta Blues singers. In het boek staan immers alleen albums vanaf de elpee-tijd, toen albums ook echt als album […]

Tsja. U2. Ik zal de enige niet zijn die er een haat-liefdeverhouding mee heeft, niet in het laatst door… nee, daar gaan we op Goede Vrijdag niet over beginnen of voor de hand liggende grappen over maken. Was U2 de […]

Ik schrijf niet zo vaak meer over muziek, het onderwerp waarmee ik ooit ben begonnen met bloggen. Ik koop ook niet zo veel muziek meer en ben er op geen enkele manier serieus meer mee bezig. Wel bekijk ik af […]