Blote benen

Inzending A.L. Snijdersprijs 2014, sterk bewerkte versie van Radio

Het was weldadig koel in de kamer. Astrid had haar ouders de sleutel van het huis gevraagd om een laatste keer te gaan kijken. Ze ging zitten op de neplederen bank. De leunstoel van opa durfde ze niet te gebruiken. De bekleding van de bank was reeds lang versleten, de knopen in het leer waren nog steeds even nutteloos als altijd. Ze herinnerde zich dat als je met bloten benen een tijdje op de bank had gezeten je een vreemd zuigend geluid hoorde als je opstond, alsof je jezelf moest losscheuren.

Het was er donker. De smalle hoge ramen lieten weinig licht door dat bovendien werd gedempt door de vitrage met het vergeelde kanten randje. Toen Astrid haar blik naar de keuken wendde was het net alsof ze oma in de deuropening zag staan, leunend op haar houten wandelstok. Astrid rilde. Achter de televisie hingen in een lijst de foto’s van de kleinkinderen. Had haar jeugd zich in zwart-wit afgespeeld? Boven de salontafel hing de vertrouwde kroonluchter waarvan opa de helft van de lampen losschroefde om stroom te sparen.

Plotseling begon de slingerklok te luiden. Astrid schrok van het blikken geluid. Was ze even in slaap gevallen? Ze zuchtte diep, keek nog een keer rond en stond op. Haar benen plakten aan de bank vast.