#86 Peter Gabriel – So (1986) 4/10

Een emotionele achtbaan voor ondergetekende

O nee. Peter Gabriel. Het verschrikkelijke ‘Sledge hammer’. 1986, dus ook nog met oerlelijke tweedehelft-jarentachtig-productie.

Dat was mijn voorgevoel.

Ik leg de virtuele pick-up-naald op de even virtuele plaat van Spotify. Luisteren maar.

Verhip, dat valt reuze mee. Opener ‘Red rain’ is best een goed nummer, Gabriel heeft een intrigerende stem. Dan komt ‘Sledge hammer’, een van die alomtegenwoordige vreselijke popnummers uit mijn vormende jaren.

Dat valt eigenlijk best mee, ik kan niet ontkennen dat het best een lekker nummer is.

Dan komt de allergrootste verrassing. Deze was ik vergeten: het duet ‘Don’t give up’ met Kate Bush. Verschrikkelijke herinneringen, maar ik moet toegeven dat ik het echt een mooi nummer vind! Ik trek Kate Bush tegenwoordig natuurlijk een stuk beter dan veertig jaar (!) geleden.

Een andere verrassing is dat het album goed klinkt. Ja, het is jaren tachtig, maar tot nu toe nog geen fabriekshallen of ongelofelijk plastic klinkende neptroep.

Te vroeg gejuicht: het volgende nummer, ‘That voice again’, is nog geen seconde onderweg of het jarentachtigplasticbaggertroep-alarm gaat af. Oorverdovend. Bovendien, dat stuiterende ritme werkt niet. Het album gaat alleen maar bergaf vanaf dat moment, eigenlijk zelfs al vanaf de laatste halve minuut van ‘Don’t give up’.

Het gerucht gaat dat voor ‘Mercy Street’ meer dan tweehonderd takes nodig waren. De muzikanten vielen telkens in slaap voor ze het einde van het nummer hadden bereikt. Dit is een (mislukte) grap natuurlijk, maar u begrijpt wat ik bedoel. Er gebeurt helemaal niets en het klankenpalet was zelfs in die tijd te cheesy voor een saunacomplex. ‘Big time’ illustreert feilloos waarom jarentachtigmuziek tegenwoordig bijna onluisterbaar is. ‘We do what we’re told (Milgram’s 37)’… Geez. Exotische ritmes, lachwekkende midi-drums (denk ik) en er gebeurt wederom helemaal niets. ‘This is the picture (Excellent birds)’? Mijn hemel. Wat is dat voor troep? Het is echt een van de dieptepunten van de 86 albums tot nu toe. Oorspronkelijk was dit het laatste nummer van het album, wat op zich een goed idee was: wat zullen mensen opgelucht zijn geweest dat de plaat was afgelopen en dat ze iets anders konden opzetten.

Afsluiter ‘In your eyes’ (oorspronkelijk niet op elpee, maar wel op cassette en cd – zucht) maakt het weer een beetje goed. Dat is ten minste weer een nummer waar iets in zit, een beetje muziek, een beetje spanning, een redelijke melodie. Ik vind het zingen van Gabriel soms moeizaam, en de Afrikaanse vocalen (in Wolof) – van niemand minder dan Youssou n’Dour – hoeven voor mij niet, zoals bekend. Ik vind die combinatie met popmuziek meestal gemaakt en niet werken, het is typisch iets uit die tijd.

Pfff. Wat goed begon eindigt echt vrij dramatisch, gelukkig dat ‘In your eyes’ nog onderdeel van het album is om niet helemaal met een baggergevoel te eindigen. Merkwaardig genoeg wordt dit album gered van een Paul Simon-waardering door de hits die ik zo vreesde.