#80 Green Day – Dookie (1994) 10/10

De geboorte van neopunk is gewoon pure lol

Hierboven staat sowieso een onwaarheid. ‘Dookie’ was niet de geboorte van neopunk. Het is Green Days derde album en die eerste twee waren net zo punk. En in het boek vinden we ‘Smash’ van The Offspring met de onverwachte MTV-hit ‘Self esteem’ – dat is van een jaar eerder. En toch kun je dit album wel degelijk beschouwen als het moment waarop (neo-)punk aan de oppervlakte verscheen.

Het was zo’n vijfentwintig jaar na de Engelse punkrage, die omstreeks 1976 opkwam en omstreeks 1977 alweer even snel verdween. Gelijktijdig was een ietwat vergelijkbare beweging in de VS gaande, met uiteraard The Ramones maar ook Blondie als bekendste acts, maar bij het woord of de stroming punk denkt toch iedereen aan The Sex Pistols en alle vergelijkbare Engelse bands met een DIY-aanpak. Veel van die bands verdwenen, een deel ging door als new wave-band, met wat complexere songs, meer gevarieerde instrumentatie, een veel verzorgder productie en muziek met wat meer fantasie, aandacht en liefde gemaakt.

Maar laten we niet vergeten: die originele punk en ook zijn vijfentwintig jaar latere hergeboorte is pure lol. Een-twee-drie-vier en dan drie minuten een bak energie tot je gebracht met behulp van drie akkoorden. De meest pure rock ‘n’ roll denkbaar, een groter eerbetoon aan de oorsprong van de moderne westerse muziek is er niet.

En precies dat vinden we op dit album. En net zoals The Sex Pistols (niet-origineel lid Sid Vicious daargelaten) stiekem uit heel behoorlijke muzikanten bestond is dat drie-akkoordenverhaal ook niet waar. Megahit ‘Basket case’ – bijna 1,4 miljard Spotify-streams, mogelijk ongeveer net zo veel als alle punksongs van alle anders bands bij elkaar – gebruikt het dubbele, zes akkoorden, waarbij een Cis (of eigenlijk Des) allesbehalve standaard is. Wat wel waar is: allemaal standaard majeur- en mineur-akkoorden, geen septiem, dominant septiem, sus4-akkoorden of wat dan ook.

Maar daar gaat dit album ook niet over. Het gaat over energie die over je heen walst. Ik heb dit album de laatste vijftien jaar misschien één keer gehoord en ik zong het al bij de eerste luisterbeurt bijna van begin tot eind mee. Dat is wat deze muziek met je doet. Zoals ik wat moeite had met Alice in Chains grijpt deze muziek me meteen bij mijn ballen – positief bedoeld – en laat me 15 nummers en iets meer dan 38 minuten later pas weer los. Nou oké, de bizarre afsluiter ‘All by myself’ is een beetje een nachtkaars.

De eerste twaalf songs vind ik eigenlijk allemaal steengoed. Echt waar, allemaal hartstikke goed, zeker niet alleen de megahits ‘Longview’, ‘Welcome to paradise’, ‘Basket case’, She’ en ‘When I come around’. Pas daarna zakt het een klein beetje in, alsof een halfuurtje wel genoeg was. ‘In the end’ is een beetje rechttoe-rechtaan-hardcore achtige muziek, ‘F.O.D.’ komt niet helemaal van de grond, en ‘All by myself’ is natuurlijk niet serieus bedoeld.

Gewoon luisteren dit album en even alles vergeten. Want ja, de teenage angst die moet worden bestreden spat ook wel uit de speakers als je niet naar de teksten luistert (als ik zeg dat ik meezing dan bedoel ik dat ik woorden uitkraam, ik sta er totaal niet bij stil welke woorden het zijn of wat ermee bedoeld wordt (nu ja, dat ligt wel iets genuanceerder maar niet veel)).

Domtiedom.