Een geweldige song en een hoop geblèr
Laat ik met een ontboezeming beginnen. Ik vind het meer dan bij de meeste albums tot nu toe een beetje lastig om dit onbevooroordeeld te beluisteren. Ik heb de laatste jaren te veel verhalen gehoord over wat een onwaarschijnlijk onaangenaam persoon Van Morrison is om dit helemaal neutraal te beluisteren. Toch is dat een beetje absurd, want ik heb al een rapper gehad die in elk geval aanwezig was bij een moord/doodslag, wat zijn rol daar ook bij was. Een enorme lul zijn is toch net wat minder ernstig, denk ik.
Maar ik hoef ook niet superonbevooroordeeld te zijn. Dit is gewoon niet best. Ik snap deze muziek niet helemaal. Op veel van de nummers probeert Van Morrison met zijn band te klinken als vintage Ray Charles. Waarom? Op ‘Everyone’ is de instrumentatie veel Engelser, met een clavinet en fluiten. Dat past beter, als een soort verwijzing naar Jethro Tull.
Maar het belangrijkste: dat zingen van Van Morrison, dat is toch niet al te fraai? Hij heeft een soort knauwende manier van zingen, die bepaald geen genot is om naar te luisteren. Merkwaardig hoe een zeer matige zanger als dit toch op een of andere manier een beroemde zanger is geworden. Als songwriter is hij beter. De eerste luisterbeurt dacht ik echt: mijn hemel, dit is niet om aan te horen… Dat was misschien mijn stemmingen de volgende luisterbeurten trok ik het beter. Alles is maar weer eens relatief.
Het beste bewijs van Vans songwriterkwaliteiten is het begin van het album. ‘And it stoned me’ is – los van het gejank van Van the Man – een behoorlijk goeie song. Titelsong ‘Moondance’, tja, wat je ook van Morrison vindt – dat is gewoon een geweldige song. Ik krijg hem al dagenlang niet uit mijn hoofd. Dikke kudo’s. En toch… Er is iets dat ik echt niet begrijp. Dat nummer wordt volledig gedragen door een geweldige baslijn. Maar waarom wordt die gespeeld op een basgitaar?????? Dat schreeuwt gewoon om een contrabas. Om dat extra te accentueren bedacht Spotify dat het een goed idee was om bij een van de luisterbeurten na afloop van het album een nummer van Morrisons eerdere album ‘Astral weeks’ te spelen – met een contrabas. Dat klonk meteen – afgezien van het dunne geluid – zovéél beter. Absurd. Kon die basgitarist geen contrabas spelen of zo? Het is ene – verder volstrekt onbekende – John Klingberg.
Geen dikke kudo’s voor ‘Crazy love’ – dat is toch verschrikkelijk????
Een hoog hoogtepunt, een diep dieptepunt, een hoop geknauw.
Dan krijg je een 5.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.