Hoe een goeie zanger soms slecht kan zingen
Ga ik nu weer – na Jimi Hendrix en Elvis Costello – heiligschennis plegen? Nog ietsje meer zelfs? Ik ben bang van wel.
Dit was het eerste album van David Bowie dat ik kocht, ergens eind jaren negentig denk ik. De goede oude tijd dat ik bij Plato in Den Haag regelmatig stapels cd’s bij elkaar verzamelde van de tafel met aanbiedingen. Ik wilde dit album hebben omdat ik de titelsong geweldig vond (en vind). Daarna duurde het bijna twintig jaar eer ik weer een album van Bowie kocht en dat was naar aanleiding van het boek. Die lange onderbreking heeft een reden.
Ik vind dit niet zo’n geweldig album. En nee, dat ligt niet aan de experimentele Brian Eno-muziek op kant B, zelfs niet aan de saxofoon in ‘Neuköln’ – die trek ik wel. Dit is het tweede album van drie die te boek staan als de Berlijn-trilogie van Bowie, waarop hij samenwerkte met Brian Eno. Het eerste was ‘Low’, het derde – dat ik niet heb – ‘Lodger’.
Als het probleem niet ligt bij de Eno-werkjes en al helemaal niet bij de geweldige titelsong, dan zal het dus wel bij de rest liggen. Het ergste vind ik de twee eerste nummers: ‘Beauty and the beast’ en ‘Joe the lion’. Vooral dat tweede irriteert me enorm, ik kan er heel moeilijk naar luisteren. Het is in mijn oren een bak herrie die voor jeuk in mijn hoofd zorgt. David Bowie is zonder meer een geweldige zanger met een prachtige stem, maar op dit album zingt hij in mijn ogen, nee oren, vaak niet al te mooi. En dat wordt nog erger gemaakt door hele lelijke achtergrondkoortjes, die de nummers in het bakje pop in plaats van rock duwen. In ‘Beauty and the beast’ is dat heel erg. ‘The secret life of Arabia’ – misschien het op-een-na-beste nummer van het album – wordt ontsierd door lelijke koortjes en een onnodige falset van Bowie zelf.
En nog een kritiekpunt. Robert Fripp, bekend van King Crimson, speelt (lead)gitaar op dit album. Dat is een grote meneer en zijn aanwezigheid past bij het soms experimentele karakter van dit album. Maar hij wordt hier opgezadeld met een gitaargeluid voor solo’s dat eerlijk gezegd bijna niet om aan te horen is. Informatie is op het oneindige wereldwijde web moeilijk te vinden, maar ik heb gevonden dat dit komt doordat Brian Eno het geluid door een synthesizer (EMS VCS 3, patch Sky saw) haalde. Bah.
David Bowie kan echt beter dan hij op dit album laat horen – nogmaals, met als grote uitzondering ‘Heroes’.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.