Vooraf: nee, dit is geen recalcitrant gedrag en het zijn ook geen tikfouten. Dit album doet niet aan hoofdletters en soms aan creatieve spelling. Dat mag natuurlijk. Zoals al vaker gesteld: de vormgeving is ook onderdeel van het begrip album.]
Het zal wel aan mij liggen. Het ligt immers altijd aan mij, want zoals de Engelsen zo mooi zeggen: the beauty is in the eye of the beholder. Hoe zeg je dat eigenlijk in het Nederlands? Verder dan “smaken verschillen” kom ik niet.
Wat is er aan de hand? Van de muziek kan ik van alles vinden. Nogal wisselend. Maar mijn probleem: het zingen op dit album is toch verschrikkelijk? Ene James Murphy heeft dat op zijn geweten. Ik vind het bij vlagen echt niet om aan te horen. Ik weet dat dit absurd klinkt van iemand die voor zijn lol naar albums van Napalm Death of Carcass luistert, maar ik trek dit niet.
Mijn eerste luisterbeurt eindigde na een half uur – wanneer dit album van een nogal erg ruim bemeten 82 minuten net bezig is, dus. Ik verdroeg het gewoon niet, kon er niet naar luisteren. Het was zelfs de belangrijkste reden dat mijn projectje een week stil heeft gelegen. Het idee dat ik weer opnieuw naar deze sonische verontreiniging zou moeten luisteren was een te grote mentale opgave voor mij. Dan heb ik het niet eens over het zingen, maar gewoon over de tergend saaie en soms onluisterbare bliepjesflauwekul.
Maar bij de tweede en derde (volledige) luisterbeurten viel het me reuze mee. Af en toe vind ik het best oké. Het album begint niet al te best, in elk geval niet in mijn beleving. Drie nummers vind ik er in positieve zin uitschieten. Ten eerste ‘how do you sleep’, dat nogal aan Jean-Michel Jarre doet denken. Maar dan mét (valse) zang. Met ruim negen minuten had het gerust half zo lang gemogen. Hoogtepunt voor mij is het wat rocky ‘call the police’. Dat is een aanstekelijk nummer. Het derde noemenswaardige nummer is ‘emotional haircut’, dat gerust punky te noemen is.
Er zijn ook dieptepunten. En die zijn diep. Om met het ergste te beginnen: het album eindigt met twee eindeloze bliepjesoptochten, bij elkaar net geen 26 minuten. Als ik naar het aantal Spotify-streams kijk krijg ik de indruk dat zelfs de liefhebbers van deze muziek dat way too much vinden. Mijn hemel, had die gewoon weggelaten, dan was het album nog steeds bijna een uur geweest maar duidelijk beter te pruimen.
Tussen de twee nummers die mij het meest bevallen zit het overbodige ‘American dream’ verstopt. Het haalt de vaart die er net eindelijk lekker in zat weer uit. ‘i used to’ is echt het ergste qua zang. Dat kan toch niet?
Nu ja, deze hebben we ook weer gehad. Al met al kon het er nog wel mee door. Ik zal er voor mijn lol niet naar luisteren. Beetje twijfelen tussen een vier (en dus twee sterren) of een vijf.
Toch een vier vanwege die 26 minuten slaapmeditatie aan het einde.
Opmerkelijk: nu is Brian Wilson (Smile) aan de beurt, een album dat 13 juni voor mij uit de randomgenerator kwam, twee dagen na zijn overlijden.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.