Wat een merkwaardig album is dit. Ik weet niet goed wat ik ermee aan moet.
De geschiedenis van New Order is natuurlijk apart. De band ontstond ooit uit de restanten van Joy Division dat door het overlijden van Ian Curtis ophield te bestaan. De roots van de band liggen dus in de new wave. Maar zelf werd de band vervolgens een van de pioniers van meer elektronische dansmuziek. De muzikale wortels bleven echter altijd aanwezig, niet in het minst door de befaamde baslijnen van Peter Hook en de gitaarpartijen van zanger-gitarist Bernard Sumner. Ik heb een aantal (eerdere) albums van de band. Dit album, opgenomen in de hoogtijdagen van de acid house-epidemie, heb ik niet en kende ik ook niet.
Dit album begint afschuwelijk. Echt, ik heb er geen ander woord voor. Openingsnummer ‘Fine time’ is gewoon ronduit afschuwelijk, totaal opgefokte kutherrie waarin geen muziek te ontdekken is. Waarschijnlijk het allerslechtste dat ik in de 35+1 albums tot nu toe heb gehoord. Is dit New Order???
En daarna lijken we opeens naar een album van een hele andere band te luisteren. In ‘All the way’ en ‘Love less’ horen we opeens de baslijnen van Hook, die rechtstreeks afkomstig lijken van Joy Division-nummers, en een gitaarmelodie.
Maar jawel, in ‘Round & round’ komt de baslijn weer uit een heel lelijk klinkend doosje. Bliepjesmuziek. Het is echt lelijk, die (zogenaamde) percussie klinkt nergens naar en het is een zeikplaat, zelfs de zang klinkt zeurderig. Wat is dit?
Dan krijgen we weer twee popsongs, in ‘Mr Disco’ zijn de bliepjes en de doosjes er weer. Zo wapwobbelt dit album naar het einde, dat gelukkig al na 39 minuten komt. Tsja.
Ik refereer in deze stukjes zelden of nooit naar de beschrijving in het boek. Ik lees die altijd pas na het beluisteren en het vormen van mijn mening, ik wil zelf mijn oordeel vormen. Nu moet ik toch reageren. Volgens auteur Dimery hoort dit album tot hetzelfde fenomeen als de Happy Mondays en de Stone Roses, die in dezelfde tijd met hun debuutalbums kwamen.
Dat is toch helemaal niet zo??? Ja, dezelfde tijd en ja, uit Engeland, en ja, ongetwijfeld zal de muziek op dezelfde rave-party’s gedraaid zijn.
Maar Stone Roses en Happy Mondays zijn rockbands die vertrekken vanuit een dansbare beat – gespeeld door een drummer. Je weet wel, zo’n (in deze gevallen) mannetje (het kan natuurlijk ook een vrouwtje zijn) met armen en benen. Er is zelfs een beroemde drummer met maar één arm, Rick Allen van Def Leppard, die een arm verloor bij een auto-ongeluk. Dit is een popband die elektronische troep afwisselt met tamelijk flauwe popsongs waarin geen enkele interessante gitaarpartij te ontdekken valt. Sorry, maar: worlds apart, muzikaal gezien.
De elektronische muziek is volstrekt oninteressant, opener ‘Fine time’ zoals gezegd ronduit afschuwelijk, en de andere songs zijn veel te matig om mijn waardering op te halen. Bweuh, dat is dit. Slotnummer ‘Dream attack’ is trouwens met hele grote voorsprong het meest luisterbare nummer van dit album. Eindelijk een mooie melodie die zowaar door de bas uit een doosje en de bliepjes niet wordt verpest.. Net genoeg voor een 4.
No idea what’s next.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.