Ja, de nummering klopt. Ik hou het ritme niet meer vol dus Adele’s 25 slaan we even over.
Door met mijn tweede hiphop-avontuur. Ik denk dat ik begrijp waarom mensen dit een goed album vinden. Het heeft ‘het’, je snapt wat ik bedoel. Ik vind het redelijk oké om naar te luisteren. In vergelijking met Snoop Dogg worden minder interessante samples gebruikt, maar het rappen vind ik veel beter. Dit album heeft een soort monotonie die als zodanig juist weer een soort kracht wordt. Soms gaat dat te ver: het nummer ‘Method man’ – overigens: met een walgelijke intro – is gewoon te saai.
Veel beter werkt het in wat blijkbaar de grote hit van het album is: ‘C.R.E.A.M. (Cash Rules Everything Around Me)’. Het fascinerende aan dat nummer is dat er een sample als basis is gekozen die op geen enkele manier bij de ‘muziek’ past, maar juist daardoor werkt het. Hoe vreemd en effectief dit werkt blijkt uit een bonustrack: een a-capellaversie. Ik vind het een goed nummer, het beste hiphopnummer dat ik tot nu toe heb gehoord in deze exercitie. En het opvallende is dat ik het deze keer dus wel met het grote (en beoogde) publiek eens ben.
Dit album lijdt wel aan een typisch jaren-negentigfenomeen. De cd had het definitief gewonnen van de elpee en veel artiesten gingen gebruik maken van de extra luisterminuten die een cd kon bevatten. Dat heeft in veel gevallen een vrij desastreus effect gehad: veel te lange albums die beter waren geweest als je een paar tracks weg had gelaten. Dit album duurt ook te lang, de spanningsboog stort in.
Een ding wil ik kwijt over de ’teksten’. De hoeveelheid f- en n-woorden die de heren op de luisteraar loslaten is echt overdreven. Ik ben niet tegen schuttingtaal, maar zoals voor alles geldt: het effect gaat verloren als het te veel is.
Nu ja. Prijs voor dit album: best gewaardeerde hiphopalbum tot nu toe (van de twee…).
Twee artiesten met een A staan in de wachtrij.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.