Ik heb best wel een fundamenteel probleem met dit album. Dat probleem heet Patti Smith. Haar zingen vind ik minstens de helft van de tijd gewoonweg niet om aan te horen. Des te jammerder dat de zang helemaal centraal staat en heel ver naar voren is gehaald in de mix. De muziek bubbelt een beetje op de achtergrond, Patti knalt uit je speakers of dendert uit de schelpen van je koptelefoon. Producer John Cale had beter een andere productiekeuze kunnen maken: een andere zangeres erbij roepen…
Luister eens naar ‘Redondo beach’ en ‘Birdland’. Dat is toch bah? En Birdland is zo lang dat mijn baard voelbaar gegroeid is voor het nummer ten einde komt. Ook een beetje gek dat dit album opent met een halve cover – halverwege gaat het nummer over op een niet al te goed gelukte versie van Gloria van Them, uit de tijd dat Van Morrison nog niet de meest gehate (Noord-)Ier was. Dat nummer heeft op zich nog wel energie. ‘Free money’ is zowaar een opsteker, dat is heel aardig, het heeft pit en energie. En in ‘Break it up’ denk ik “hee, daar zit zowaar goed gitaarwerk in, terwijl de rest van het album muzikaal niet al te spannend is” (voor zover je de muziek trouwens überhaupt kunt horen, want Patti is all over the place, maar nu herhaal ik mezelf). Ja, dat is dus een gastoptreden van de geweldige Tom Verlaine van Television.
Dan komt het pièce de résistance, het bekendste nummer van dit album: ‘Land: Horses / Land of a thousand dances / La Mer(de)’. Tsja. Die titel… Ik word er niet echt enthousiast van. Met ‘Elegie’ (nog een Franse titel, très chic madame, pretentious, moi?) gaat het allemaal als een nachtkaars uit.
Het is minder slecht dan het allemaal klinkt als je dit leest. Het is gewoon, nou ja, het is Patti.
O ja, de coverfoto van Robert Mapplethorpe! Die is een stuk iconischer dan de muziek als je het mij vraagt.
Next: een echte klassieker, in de zin van heeeeel oud.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.