…wowee zowee!
Wat een fantastisch album is dit. Ik heb het al tientallen jaren maar ik had het al heel lang niet meer geluisterd, laat staan aandachtig. Het is beter dan het in mijn herinnering was.
De muziek op dit album is onmogelijk in een hokje te stoppen. Het is een genre op zichzelf. Ik heb weleens de term ‘potten en pannen’-muziek gelezen, dat komt in de buurt maar doet geen recht aan de enorme variëteit van de muziek. Ik ben nu beter thuis in het oudere werk van Tom Waits dan toen ik dit album kocht en dan valt op dat sommige dingen terugkomen van eerder werk. ‘Johnsburg, Illinois’ bijvoorbeeld lijkt haast een verbeterde versie van ‘Christmas card from a hooker in Minneapolis’, wat op zich al een prestatie is. Zo zijn er meer voorbeelden.
Ook vermeldenswaard: dit album klinkt fantastisch. Daarmee is het een uitzondering in het hele decennium waaruit het stamt, ik voorspel alvast dat de absurd slechte productie van jarentachtigplaten nog vaak aan de orde zal komen. Ik heb de eerste keer mijn oude cd-versie geluisterd, de tweede keer via Spotify een 2023-remaster. Die lijkt inderdaad, ondanks de lagere resolutie, nog beter te klinken.
Op dit album werkt álles. Ook de merkwaardige muzikale miniatuurtjes die soms tussen de meer uitgewerkte songs opduiken, alles is goed. De instrumentatie is ronduit bizar, het lijkt soms alsof ze voor ze de studio indoken een museum met afgeschreven instrumenten zo ver hebben gekregen dat ze de collectie bij de opnames mochten gebruiken. In het weergaloze ‘Shore leave’ wordt de melodie heel vaak alleen maar gesuggereerd, telkens maar half gespeeld met dat rariteitencircus. Het gitaarwerk in opener ‘Underground’ is volstrekt uniek.
Het hoogtepunt van dit album is en blijft echter toch ‘In the neighborhood’, met Amerikaanse spelling en al. Wat een machtige plaat is dat. Je hoeft helemaal niet in dit soort muziek te zijn om dit prachtig te vinden. Ik zou het niet over teksten hebben, maar dit juweeltje kan ik toch niet onvermeld laten. Mooiere poëzie dan waar de Nobelprijswinnaar ooit bij in de buurt is gekomen. Nu ik ouder word kan ik dit alleen maar meer waarderen. De nostalgie druipt van me af.
Nogmaals: een meesterwerk. Punt.
Verder met – na U2 – nog zo’n band waar ik een haat-liefde-verhouding mee heb met een frontman die ik een enorm irritante eikel vind…
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.