Tsja. U2. Ik zal de enige niet zijn die er een haat-liefdeverhouding mee heeft, niet in het laatst door… nee, daar gaan we op Goede Vrijdag niet over beginnen of voor de hand liggende grappen over maken.
Was U2 de grootste band van de jaren tachtig? Vermoedelijk wel. Begin jaren negentig leek de band volkomen passé en toen kwam dit album uit. De sound werd behoorlijk gemoderniseerd. Het lijkt me nogal duidelijk dat ze goed naar de Stone Roses en aanverwante bands hebben geluisterd. Bovendien doen allerlei gekke geluidjes hun intrede. Maar het blijft overduidelijk U2.
En toch… Daar zit voor mij een beetje het probleem met dit album. The Edge is misschien wel de meest herkenbare gitarist tout court, en op dit album mis ik dat bekende klaterende gitaargeluid van hem.
Maar het is een heel behoorlijk album, helemaal prima om naar te luisteren. De meeste songs vind ik net niet spannend genoeg, het blijft allemaal een beetje vlakjes. Single ‘Mysterious Ways’ is een uitschieter.
Maar hee, laten we eerlijk zijn. Dit album bevat ook ‘One’. Is dat niet gewoon een van de allermooiste liedjes van de jaren negentig? En ik bedoel dus ook echt: een van de allermooiste liedjes van de jaren negentig. Het cijfer voor dit album gaat hoppa een punt omhoog. En hier laat U2 zien waarom die tweede component van mijn haat-LIEFDEverhouding er volkomen terecht óók is.
Nog even zeuren? ‘Tryin’ to throw your arms around the world’. Wat is dat in Bono’s-, pardon godsnaam voor een overbodige zoetsappige meuk? Zoals mijn ‘vrienden’ van de podcast zouden zeggen “man, what a turd”.
Tot slot: ligt het aan mij of wordt in ‘Ultra viotlet’ nadrukkelijk ‘ Out of time’ van de Rolling Stones geciteerd? Dat “baby, baby, baby” lijkt wel heel erg op dat van Mick Jagger. Dat is grappig.
We gaan verder met de blues…
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.