Dat is nog eens een lekker begin… Een album uit het genre dat het verst van mij afstaat. Ik schrijf deze impressie – meer dat dan een recensie – zonder enige externe bron te raadplegen. Zoals ik in mijn intro al schreef: ik weet helemaal niets van deze muziek en begrijp er niets van. Wat ik schrijf is dus mijn niet-geschoolde mening en mensen die wel thuis zijn in deze muziek zullen het onzin vinden. Nu ja, dat is andersom waarschijnlijk net zo bij death metal etc.
Om maar met de deur in huis te vallen: het was beter dan ik had verwacht. Het album begint heel aardig en vooral bij de eerste luisterbeurt dacht ik: dit trek ik best. Het swingt wel. Het album klinkt – op een onbegrijpelijke irritante piep in ‘Doggy Dogg World’ na – behoorlijk goed. En de structuur van het album is interessant, het lijkt een soort raamvertelling waarbij alle nummers aan elkaar zijn gekoppeld – dit is cd-tijdperk! – en telkens zijn voorzien van een soort intro.
Na een goed begin zakt het echter in als een pudding, een slappe pudding. Funk Intro, Gin & Juice en vooral The Shiznit – dat gaat prima. Maar dan ‘Lodi dodi’, ‘Murder was the case’, ‘Serial Killa’ – ik begin het een steeds langere luisteruitdaging te vinden. ‘Who am I (What’s my name?) – volgens mij ken ik dat, zou dat kunnen? Dat is weer beter, maar wordt totaal ontsierd door een spuuglelijk slecht gezongen koortje. Die heel slechte koortjes teisteren veel nummers op dit album. Daarna komt weer een reeks nummers waarbij ik alleen maar begin te kijken hoe lang dit album nog duurt. Gek genoeg wordt er opeens gezongen in ‘Ain’t no fun etc’ – nu ja, niet meteen dat dat een verbetering is. Mijn probleem zit helemaal niet bij het rappen.
En dan komt ‘Gz and Hustlas’ – hèhè, dat is weer aardig om naar te luisteren. Maar voor dit nummer geldt ook weer wat voor eigenlijke alle nummers geldt: er gebeurt zo weinig. Er is een aardige sample of combinatie van samples en dat wordt vier minuten zonder veel variatie herhaald. Dat gaat echt tegenstaan, dat je echt gaat denken ‘doe ’s wat anders man’. Waar blijft die gitaarsolo… Of voor mijn part zelfs de gehate saxsolo.
Vooral ‘The Shiznit’ en ‘Gz and Hustlas’ vond ik te pruimen, het eerste is vooral door die jarenzestig-jazz-fluit mijn favoriet. Al met al, zoals gezegd, ik vond het minder erg dan verwacht. Het klinkt goed, het album op zich heeft wel vaart maar het is allemaal zo langdradig, saai, repetitief.
O ja, ik zou het niet hebben over teksten en daar hou ik me aan. Laat ik het erbij houden dat ik ontslagen word als ik deze teksten zou voordragen op willekeurig welk kantoor.
Next one? Achting Baby van U2, dat is al een stuk meer mijn ding. Leuk om die eens aandachtig te luisteren.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.