Met Kerstmis gingen we vroeger altijd op familiebezoek. Zowel mijn vader als mijn moeder kwamen uit een middelgroot Limburgs gezin, aan allebei de kanten waren ze met zessen thuis. Oma aan moeders kant is op vrij jonge leeftijd overleden, de andere drie grootouders zijn behoorlijk oud geworden. Het programma zag er meestal hetzelfde uit. Eerst reden we naar opa van moeders kant, schudden handjes en wensten iedereen “Zalig Kersmis”, aten een ‘waffel’ en dronken een kopje koffie en na enige tijd stapten we weer in de auto om richting opa en oma van vaders kant te rijden. Op het moment dat we in de auto stapten begon ik al buikpijn van de angst te krijgen. Gelukkig hadden we eerst nog het mooie ritje door een fraai stukje Zuid-Limburg, over de Adsteeg.
Aangekomen in de merkwaardige bouwval waar opa en oma woonden – tot in de jaren tachtig het enige huis aan een onverharde weg, nu ligt er een klein industrieterrein – moesten we ook daar alle leden van de familie langs om een hand te geven en “Zalig Kersmis” te wensen. Tegen de tijd dat we arriveerden was zo’n beetje iedereen er wel, gezeten aan een aantal naast elkaar gezette tafels.
Zowel opa als een broer van mijn vader hadden vroeger in een timmerfabriek gewerkt waar vooral kozijnen werden gemaakt. Ze misten allebei een vinger waar je onvermijdelijk aan werd herinnerd als je hen een hand gaf. Het is een beetje vergelijkbaar met het gevoel als je je handen onder een kraan steekt en verwacht dat het warm water is maar het vervolgens ijskoud blijkt te zijn. Het duurt even tot de signalen die naar je hersenen gaan verwerkt zijn tot een beeld van wat er aan de hand is. Of in dit geval niet aan de hand is, of zit.
Elke Kerstmis en trouwens ook elke Pasen (“Zalig Paosje”) zag ik er als een berg tegenop. Maar er was niets aan te doen, ik moest eraan geloven. Strategisch de richting kiezen waarin ik rond de tafel ging had geen zin, uitstel leidde niet tot afstel en zorgde alleen maar langer voor buikpijn. Ik denk dat ik vijftien was toen ik dit voor het laatst meemaakte, zelfs op die leeftijd vond ik het nog akelig. Geen idee eigenlijk hoe het voor hen voelde en of ze door hadden dat we (ik was niet de enige) het zo’n eng gevoel vonden.
Ontdek meer van ivo-habets.nl
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.